الإمامُ عليٌّ عليه السلام : لَيَحضُرُنَّ مَعَنا صلاتَنا جَماعَةً، أو لَيَتَحَوَّلُنَّ عنّا و لا يُجاوِرُونا و لا نُجاوِرُهُم .
امام على عليه السلام : يا در نماز جماعتِ ما حاضر مى شوند، يا از ما دور شوند و در مجاورت هم نباشيم .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ في وصيّتِهِ لِمحمّدِ بنِ أبي بكرٍ حينَ وَلاّهُ مِصرَ ـ : وَ انظُرْ إلى
صلاتِكَ كيفَ هِي فإنّكَ إمامٌ لِقَومِكَ (يَنبَغِي لكَ) أن تُتِمَّها و لا تُخَفِّفَها ، فَلَيسَ مِن إمامٍ يُصَلِّي بِقَومٍ يَكونُ في صلاتِهِم نُقصانٌ إلاّ كانَ علَيهِ ، لا يَنقُصُ مِن صلاتِهِم شَيءٌ، و تَمِّمْها و تَحَفَّظْ فيها يَكُن لكَ مِثلَ اُجُورِهِم و لا يَنقُصُ ذلكَ مِن أجرِهِم شَيئا .
امام على عليه السلام ـ در سفارش به محمّد بن ابى بكر هنگام گماردن او به فرماندارى مصر ـ نوشت : به نمازت بنگر كه چگونه است ؛ زيرا تو امام [جماعت] مردم خود هستى .[سزاوار است] كه نماز را كامل به جاى آورى و سبك و ناقص برگزارش نكنى؛ زيرا هر پيشنمازى كه براى مردمى نماز گزارَد و در نماز آنها كم و كاستى باشد ، گناهش به گردن اوست و از نماز آنها چيزى كم نمى شود. نماز را كامل به جاى آر و بر آن مراقبت نما ، تا تو نيز همانند پاداش همه آنها را داشته باشى و اين [پاداش تو] چيزى از ثواب آنها نمى كاهد .
عنه عليه السلام ـ مِن كتابِهِ لِلأشتَرِ ـ : و إذا قُمتَ في صلاتِكَ للناسِ فلا تَكُونَنَّ مُنَفِّرا و لا مُضَيِّعا؛ فإنّ في الناسِ مَن بهِ العِلَّةُ و لَهُ الحاجَةُ، و قد سَألتُ رسولَ اللّه ِ صلى الله عليه و آله حينَ وَجَّهَني إلى اليَمَنِ : كيفَ اُصَلِّي بِهِم ؟ فقالَ : صَلِّ بهم كَصلاةِ أضعَفِهِم و كُن بِالمُؤمِنِينَ رَحيما .
امام على عليه السلام ـ در نامه خود به اشتر ـ نوشت : و چون براى مردم به امامت نماز ايستى، نه چندان با طول و تفصيل برگزار كن كه مردم از نماز جماعت خسته و گريزان شوند و نه [با فرو گذاردن واجبات و آدابش ]آن را ضايع گردان ؛ زيرا در ميان كسانى كه با تو نماز مى خوانند، افراد بيمار و گرفتار نيز هستند . هنگامى كه رسول خدا صلى الله عليه و آله مرا به يمن فرستاد از ايشان پرسيدم كه چگونه با آنها نماز بگزارم؟ فرمود : همچون نا توان ترين آنان نماز بگزار، و با مؤمنان مهربان باش .
عنه عليه السلام ـ مِن كتابِهِ إلى اُمَراءِ البِلادِ ـ : صَلُّوا بِهِم صلاةَ أضعَفِهِم، و لا تَكُونُوا فَتّانِينَ .
امام على عليه السلام ـ در نامه خود به فرمانداران شهرها ـ نوشت : با آنان همچون نمازِ ناتوان ترينشان نماز بگزاريد و فتنه جو مباشيد .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ إنّه كانَ يقولُ ـ : إنّا أهلُ بيتٍ أُمِرنا أن نُطعِمَ الطَّعامَ، و نُؤَدِّيَ في النائبَةِ، و نُصَلِّيَ إذا نامَ النّاسُ .
امام على عليه السلام ـ پيوسته ـ مى فرمود : ما خاندانى هستيم كه دستور داريم اطعام كنيم و در گرفتاريها [به مردم ]كمك كنيم و وقتى مردم خفته اند، نماز بگزاريم .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : ثلاثةٌ يَضحَكُ اللّه ُ إلَيهِم يَومَ القِيامَةِ : رَجُلٌ يكون على فِراشِهِ و مَعهُ زَوجَتُهُ و هُو يُحِبُّها فَيَتَوَضَّأُ و يَدخُلُ المَسجِدَ فَيُصَلِّي و يُناجِي رَبَّهُ .
امام على عليه السلام : سه نفرند كه خداوند در روز قيامت به روى آنها مى خندد : [يكى از آنها ]مردى كه در بستر خود كنار همسرش آرميده و او را دوست دارد، اما برمى خيزد و وضو مى سازد و به مسجد مى رود و نماز مى گزارد و با پروردگار خويش به راز و نياز مى پردازد .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : قيامُ اللَّيلِ مَصَحَّةٌ لِلبَدَنِ، و مَـرضـاةٌ لِلـرَّبِّ عَزَّ و جلَّ ، و تَعَـرُّضٌ للرَّحمَةِ ، و تَمَسُّكٌ بأخلاقِ النَّبِيِّينَ .
امام على عليه السلام : شب زنده دارى مايه تندرستى است، و خشنودى پروردگار عزّ و جلّ، و قرار گرفتن در معرض رحمت خدا، و چنگ آويختن به اخلاق پيامبران .
امام على عليه السلام : شب زنده دارى ، مايه تندرستى است .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ لِرَجُلٍ قالَ لَهُ : إنّي حُرِمتُ الصَّلاةَ بالليلِ ـ : أنتَ رَجُلٌ قد قَيَّدَتكَ ذُنوبُكَ .
امام على عليه السلام ـ به مردى كه عرض كرد : من از نماز شب محروم شده ام ـ فرمود : تو مردى هستى كه گناهانت تو را به بند كشيده اند .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : يا كُميلُ ، لا رُخصَةَ في
فَرضٍ و لا شِدَّةَ في نافِلَةٍ . يا كُميلُ ، إنَّ اللّه َ عزّ و جلّ لا يَسألُكَ إلاّ عمّا فَرَضَ .
امام على عليه السلام : اى كميل! نه در هيچ فريضه اى رخصت ترك نيست و در هيچ نافله اى سختگيرى. اى كميل! خداوند عزّ و جلّ از تو جز درباره آنچه واجب فرموده است ، بازخواست نمى كند .