هـر كـس از سـر بـى ميلى جهاد را وانهد، خدا جامه ذلّت بر اندامش فرو پوشد و در گرفتاريش بپيچد، از درون به خود كم بينى و بلاهت آلوده شود و پرده اى از كم انديشى و پرگويى بر قلبش فرود آيد و به كيفر تباه كردن جهاد، حق از او روى بگرداند، به سختى و رنج گرفتار شود و از عدل و انصاف محروم بماند.
كـجـايـنـد بـرادران مـن كه در راه حق سوار شده و به راستى و درستى ، گذشتند؟ كجاست عمار؟ كـجـاسـت پسر تيهان ؟ و كجاست ذوالشهادتين ؟ و كجايند همانندان ايشان از برادرانشان كه با يكديگر به مرگ پيمان بستند و سرهاى آنان را به فاجران هديه كردند؟
بـرادران مـا كـه خـونـشـان در صـفـيـن ريخته شد زيان نكردند كه امروز زنده نيستند (و به كه نـديدند اينان كه مانده اند، كيستند) تا پياپى ساغر غصّه در گلو ريزند و آب تيره و ناگوار بـنـوشـنـد. بـه خـدا سـوگـنـد، آنـان خـدا را ديـدار كـردنـد و مـزد آنـان را بـه كمال پرداخت و آنان را پس از خوف در سراى امن خويش جاى داد.
