احادیث امیرالمؤمنین علی علیه السلام

روزگار در پىِ پراكنده كردن دوستان است .

چندى كه زمانه [چون شتر] رام تو گشته و ذليلانه به پايت نشسته ، آسان گير.

بـسـا كـسـانـى كـه روزى را بـه پـيـشـتـاز شـتـابـنـد كـه بـدرقـه اش را فـرصـتـى نـيـابـنـد (اجـل او را بـه شـب مـُهـلت نـدهـد) و بـسـا كـسـى كـه بـر (خـوشـى ) او در اول شـب غـبـطـه بردند و در آخرش گريه كنندگان بر او برخاستند (آرى سر شب تخت و تاج داشت و بامداد به زير خاك رفت ).

از دنيا به نعمتى نمى رسيد، جز آن كه نعمتى را از دست مى دهيد.

اهل دنيا همچون سوارانند كه در خوابند و آنان را مى رانند.

هـر كـس دنـيـا را دوسـت بـدارد و دل بـه ولايتش بسپارد، به آخرت كينه ورزيده ، آن را دشمن مى دارد.

دنـيا و آخرت دو دشمن دو گانه و دو راه جدايند... و رونده ميان آن ها چون به يكى نزديك گردد، از ديگرى دور شود.

بوسيله دنيا آخرت بدست مى آيد.

شما را چه شده كه با رسيدن به مقدار كمى از دنيا فرحناك و با نشاط مى شويد، ولى از دست رفتن و محروميت فراوان آخرت ، شما را محزون نمى كند؟!

دنـيـا سـراى گـذر اسـت و آخـرت خـانـه قـرار و هـمـيـشگى ! پس ، از گذرگاه خويش براى سر منزل قرار خود توشه تهيه كنيد.