احادیث امیرالمؤمنین علی علیه السلام

آن گاه كه مؤ من برادر خود را خشمگين ساخت ، ميان خود و او جدايى انداخت .

دشنام دادن مؤ من فسق است .

هـر گـاه از مـؤ مـن چـيـزى خـواسـتـه شـود بـرمـى آورد و چون خود چيزى بخواهد آسان مى گيرد. [اصرار نمى ورزد]

مـؤ من را سه ساعت است : ساعتى كه در آن با پروردگارش به راز و نياز است و ساعتى كه در آن زنـدگـانـى خـود را كـارسـاز اسـت و سـاعـتـى كـه در حلال و نيكو با لذّت نفس دمساز است .

هـمـانـا من بر دليل روشن پروردگارم و بر راه آشكار پيامبر راه مى روم و در راهى روشن قرار دارم .

[از روزگـار نـيـامده اى سخن مى گويم ] و آن زمانى است كه جز مؤ من ناب و ناياب و گمنام را، راه نـجـاتـى نـخـواهـد بـود. هم او كه چون به صحنه درآيد كسى او را نشناسد، و اگر نباشد، كسى سراغش را نگيرد.

مؤ من هرگاه بنگرد، پند گيرد.

كـسـى كـه حـاجـت خـود را نـزد مـؤ مـنـى بـرد، گـويا نزد خدا برده و كسى كه نزد كافرى برد گويى از خدايش ‍ شكايت كرده .

مهربانى كردن نزديكترين خويشاوندى است .

دو تن درباره من تباه گرديدند؛ دوستى كه از حد بگذراند و دروغ بافنده اى كه از آنچه در من نيست ، سخن راند.