الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ في قولهِ تعالى : «خُذُوا زِينَتَكُم عِنْدَ كُلِّ مَسجِدٍ» ـ : المُشْطُ ، (فإنَّ المُشْطَ) يَجلِبُ الرِّزقَ ، و يُحَسِّنُ الشَّعْرَ ، و يَنجُزُ الحاجَةَ ، و يَزِيدُ في ماءِ الصُّلْبِ ، و يَقطَعُ البَلغَمَ .
امام صادق عليه السلام ـ درباره آيه «در هر مسجد ، زيورهاى خود را بر گيريد» ـ فرمود : منظور، شانه كردن است ، [زيرا شانه زدن ]روزى مى آورد ، مو را زيبا مى كند ، حاجت را برآورده مى سازد ، نطفه را زياد مى گرداند و بلغم را از بين مى برد .
امام صادق عليه السلام : سزاوار نيست كه زن خودش را وا گذارد ، بلكه حتى اگر شده با آويختن گردنبندى خود را بيارايد .
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : علَيكَ بِالسَّـخاءِ و حُسنِ الخُلُقِ فإنّهُما يُزَيِّنانِ الرَّجُلَ كما تُزَيِّنُ الواسِطةُ القِلادَةَ .
امام صادق عليه السلام : بر تو باد بخشندگى و خوش خويى ؛ زيرا همان گونه كه گوهرِ درشتِ وسط گردنبند مايه زيبايى آن است ، اين دو خصلت نيز مايه زينت مرد هستند .
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ في الدعاءِ بعدَ صلاةِ يَومِ الغَديرِ ـ : يا صادقَ الوَعدِ ، يا مَن لا يُخلِفُ المِيعادَ ، يا مَن هُو كُلَّ يَومٍ في شَأنٍ ، أن أنعَمتَ عَلَينا بمُوالاةِ أوليائكَ المَسؤولِ عنها عِبادُكَ ، فإنَّكَ قلتَ و قَولُكَ الحَقُّ : «ثمّ لَتُسْأَلُنَّ يَوْمَئذٍ عَنِ النَّعِيمِ» .
و قلتَ : «و قِفُوهُم إنَّهُم مَسْؤولُونَ» .
امام صادق عليه السلام ـ در دعاى بعد از نماز عيد غدير ـ گفت : اى آن كه وعده اش راست است! اى كسى كه خلف وعده نمى كند! اى آن كه هر روز در كارى است! نعمتِ دوستى اولياى خود را، كه از بندگانت درباره آن بازخواست مى شود، به ما ارزانى داشتى . تو فرموده اى و فرموده تو راست است كه : «سپس ، در آن روز از نعمتها بازخواست مى شويد» و نيز فرموده اى: «و نگه داريدشان، كه از آنان پرسش شود».
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ في قولِهِ تعالى : «إنّ السَّمْعَ وَ البَصَرَ و الفُؤادَ» ـ : يُسألُ السَّمعُ عَمّا سَمِعَ ، و البَصَرُ عَمّا نَظَرَ إلَيهِ ، و الفُؤادُ عَمّا عَقَدَ عليهِ .
امام صادق عليه السلام ـ درباره آيه «همانا گوش و چشم و دل» ـ فرمود : از گوش درباره آنچه شنيده است بازخواست مى شود و از چشم درباره آنچه بدان نگريسته است و از دل درباره باورها و دلبستگى هايش .
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : إذا سُئلَ الرَّجُلُ مِنكُم عمّا لا يَعلَمُ فَلْيَقُلْ : لا أدري ، و لا يَقُلْ : اَللّه ُ أعلَمُ ، فَيُوقِعَ في قلبِ صاحِبِهِ شَكّا ، و إذا قالَ المسؤولُ : لا أدرِي فلا يَتَّهِمْهُ السائلُ .
امام صادق عليه السلام : هرگاه از يكى از شما سؤالى شد كه پاسخش را نمى داند ، بگويد : نمى دانم، و نگويد : خدا داناتر است ؛ زيرا با اين جمله، در دل دوست خود شك و ترديد مى افكند ؛ امّا هر گاه كسى كه از او سؤال شده بگويد: نمى دانم، پرسنده به او بد گمان نمى شود.
عنه عليه السلام : للعالِمِ إذا سُئلَ عن شيءٍ و هُو لا يَعلَمُهُ أن يقولَ : اَللّه ُ أعلَمُ ، و ليسَ لِغَيرِ العالِمِ أن يقولَ ذلكَ .
امام صادق عليه السلام : عالم حق دارد كه هرگاه سؤالى از او شود كه پاسخش را نمى داند، بگويد : خدا داناتر است ، اما غير عالم حق ندارد چنين بگويد . [بلكه بايد بگويد : نمى دانم] .
امام صادق عليه السلام : شيعه ما كسى است كه دست نياز به سوى مردم دراز نمى كند ، گر چه از گرسنگى بميرد .
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ بَعدَ أن ذَكَرَ أنَّ رسولَ اللّه ِ صلى الله عليه و آله ضَمِنَ لِقَومٍ مِنَ الأنصارِ الجَنَّةَ عَلى ألاّ يَسألُوا أحَدا شيئا قال ـ : فكانَ الرجُلُ مِنهُم يَسقُطُ سَوطُهُ و هُو عَلى دابَّتِهِ فَيَنزِلُ حتّى يَتَناوَلَهُ كَراهِيَةَ أن يَسألَ أحَدا شيئا ، و إن كانَ الرجُلُ لَيَنقَطِعُ شِسْعُهُ فَيَكرَهُ أن يَطلُبَ مِن أحَدٍ شِسعا .
امام صادق عليه السلام ـ پس از بيان اين مطلب كه رسول خدا صلى الله عليه و آله بهشت را براى گروهى از انصار تضمين كرد، به شرط آن كه از هيچ كس چيزى نخواهند ـ فرمود : چنين شده بود كه سواره اى تازيانه اش مى افتاد، اما براى آن كه از كسى خواهشى نكند، خود از مركب پياده مى شد و آن را برمى داشت و اگر كسى بند كفشش پاره مى شد ، خوش نداشت از كسى بند كفشى بخواهد .