احادیث امیرالمؤمنین علی علیه السلام17430 حدیث

امام على عليه السلام : پنهان كارى، دليل [اصلى ]در گوشى سخن گفتن است.

امام على عليه السلام : برترين راز گويى (سخن در گوشى) آن است كه بر پايه دين و پرهيزگارى و ثمره اش پيروى از راه راست و مخالفت با هواى نفس باشد.

امام على عليه السلام : نجوا كردن خوب نيست، مگر با دو كس : عالم گويا، يا شنونده پذيرا (حرف شنو).

امام على عليه السلام : در مناجات [با خدا] سبب نجات [نهفته ]است.

امام على عليه السلام : هركه با خداى خود خلوت گزيند به دژى استوارتر و عيشى خوش تر دست يافته است و بدان كه آنچه نزد خداوند است به دست نيايد، مگر با نَفْسى كوشا [در عبادت] و ديده اى بينا.

امام على عليه السلام : خداى را ـ كه نعمت هايش عزيز و ارجمند باد ـ همواره در هر برهه اى و در هر دوره فترتى (فاصله ميان برانگيخته شدن دو پيامبر) بندگانى است كه در انديشه هايشان با آنان در راز و نياز و در كنه خردهايشان با ايشان دمساز است . از اين رو آنان به نور بيدارى در چشم ها و گوش ها و دل ها، چراغ هدايت را برافروختند .

امام على عليه السلام ـ در مناجات خود ـ گفت : خدايا! گويا مى بينم كه پيكر مرا در گورش نهاده اند و تشييع كنندگان از كنار آن برگشته اند و غريب بر غربت آن پيكر مى گريد.

امام على عليه السلام ـ در مناجات ـ گفت : الهى! بر محمّد و آل محمّد درود فرست و آنگاه كه اثرى از من در دنيا نمانَد و يادم از ذهن مردمان پاك شود و همچون از ياد شدگان ديگر به فراموشى سپرده شوم، به من رحم كن
الهى! سنّم زياد شده و پوستم نازك گشته و استخوانم سست شده است و روزگار از من به آنچه خواسته رسيده است و مرگم نزديك شده و ايّامم به سر آمده و شهواتم از بين رفته و پيامدهاى آنها برايم باقى مانده است···
الهى! من خسته و مانده از بارهاى گران اعمال و عبرت ها ، بر روى پلى از پل هاى خطر ايستاده ام و اگر با سبك كردن بارهايمان ما را كمك نكنى، من نابود خواهم شد
الهى! عابدان آوازه پاداش هاى فراوان تو را شنيدند و راه خشوع در پيش گرفتند، زهد پيشگان [صيت ]رحمت گسترده تو را شنودند و قناعت پيشه كردند، كج روان و روي گردانانِ از راهِ راست آوازه جود و بخشش تو را شنيدند و [به راه ]برگشتند، گنهكاران صيت آمرزش بى كران تو را شنودند و اميدوار شدند، مؤمنان آوازه عفو كريمانه، و بخشش هاى فزاينده تو را شنيدند و راغب شدند···
الهى! اگر راهِ رسيدگى به نفْس خويش را، كه كرامت او در آن است، خطا رفتم، [در عوض ]راه پناه آوردن به تو را كه مايه به سلامت رستن نفْس است، پيدا كردم···
الهى! چگونه سينه هاى ما به همصحبتى با دنيا شاد شود و چگونه كارهاى ما در گرداب هاى دنيا سامان يابد و چگونه شادى ما در دنيا خالص و ناميخته با غم باشد و چگونه فريفتگى و غفلتِ ما، ما را به لهو و لعب مشغول دارد، در حالى كه با نزديك شدن اجل ها ، گورهايمان ما را فرا مى خوانند؟!···
الهى! خواهش من چون خواهش گدايان نيست؛ زيرا كه گدا هر گاه به او چيزى داده نشود ديگر دست از خواهش و سؤال بر مى دارد، امّا من در هيچ حال بى نياز از دراز كردن دست خواهش و نياز به سوى تو نيستم···
الهى! تو را مى خوانم همچون كسى كه با اصرار خواجه اش را مى خواند و خسته نمى شود و به درگاه تو زارى مى كنم، همچون زارى كسى كه در دعواى خويش با حجت و دليل بر ضدّ خويش اعتراف مى كند···
امير المؤمنين عليه السلام سپس به نفْس خود خطاب مى كند و آن را مورد عتاب قرار مى دهد و مى فرمايد : اى مناجات كننده اى كه با سخنان گونه گون با پروردگارش مناجات مى كند و از او در سراى سلامت [بهشت ]منزلى مى طلبد و كار توبه را از سالى به سال ديگر حوالت مى دهد! تو را در ميان مردم نسبت به خود با انصاف نمى بينم؛ اى بى خبر! اگر خوابت را با شب زنده دارى برطرف مى ساختى و روزت را با روزه دارى سپرى مى كردى و از خوراك به قوت لا يموت بسنده مى كردى و شب هايت را به جدّ و جهد در عبادت مى گذراندى، در آن صورت شايستگى آن را داشتى كه به بالاترين مقامات دست يابى.

امام على عليه السلام ـ در مناجات ـ گفت : بار خدايا! از تو امان مى طلبم، امان، در آن روزى كه نه مال و ثروتى به كار مى آيد و نه فرزندان، مگر كسى كه دلى سالم و پاك به سوى خدا بياورد.

امام على عليه السلام : رحمت خدا بر آن انسانى (بنده اى) كه سخن حكيمانه اى شنيد و آن را به گوش گرفت و به راه راست خوانده شد و بدان نزديك گشت و كمربند راهنمايى را گرفت و نجات يافت.