الإمامُ الحسينُ عليه  السلام  ـ  مِن خُطبةٍ لَه خَطبَ بها لمّا رأى صُفوفَ أهلِ الكوفةِ بكَربلاءَ كاللّيلِ و السَّيلِ  ـ :  فنِعْمَ الرَّبُّ رَبُّنا ، و بِئْسَ العِبادُ أنْتُم : أقْرَرْتُم بالطّاعَةِ ، و آمَنْتُم بالرَّسولِ محمّدٍ صلى  الله  عليه  و  آله ثُمَّ أنتُم رَجَعْتُم إلى ذُرِّيَّتِه و عِتْرَتِهِ تُريدونَ قَتْلَهُم ، لَقدِ اسْتَحْوَذَ علَيكُم الشَّيطانُ 
 فأنْساكُمْ ذِكْرَ اللّه ِ العَظيمِ .
		        
        
            امام حسين عليه  السلام   ـ  در سخنانى در كربلا وقتى چشمش به سپاهيان كوفه افتاد كه سيل  آسا به سويش سرازير شده بودند و از انبوهى ، چون شب تار سياه مى نمودند  ـ  :  فرمود : چه خوب پروردگارى است پروردگار ما و چه بد بندگانى هستيد شما ؛ به فرمانبرى از خدا اعتراف كرديد و به پيامبر، محمّد، ايمان آورديد و اينك كمر به قتل فرزندان و عترت او بسته ايد . هر آينه شيطان بر شما 
 چيره شده و ياد خداى بزرگ را از ذهن شما برده است .