حديث و آيات: زيان كارى در دنيا و آخرت
نهج البلاغة: ـ الإمام علي عليه السلام ـ و قد لَقِيَهُ عندَ مَسيرِهِ إلى الشّامِ دَهاقِينُ الأنْبارِ ، فتَرَجَّلوا لَهُ و اشْتَدّوا بينَ يَدَيْهِ ـ : ما هذا الّذي صَنَعْتُموهُ ؟ فقالوا : خُلُقٌ مِنّا نُعَظِّمُ بهِ اُمَراءنا ، فقالَ : و اللّه ِ ، ما يَنْتَفِعُ بهذا اُمَراؤكُم ، و إنّكُم لَتَشُقُّونَ على أنْفُسِكُم في دُنياكُم ، و تَشْقَوْنَ بهِ في آخِرَتِكُم ، و ما أخْسَرَ المَشَقّةَ وراءها العِقابُ ، و أرْبَحَ الدَّعَةَ مَعها
الأمانُ مِن النّارِ .
نهج البلاغة : امام على عليه السلام ـ وقتى در مسير خود به شام مى رفت ، گروهى از زمين داران انبار به آن حضرت برخوردند و به احترام ايشان از اسبها پياده شدند و پيشاپيش او دويدند ـ فرمود : اين چه كارى بود كه كرديد؟ گفتند : اين روش ماست، كه بدان اميران خود را احترام مى نهيم . حضرت فرمود : به خدا سوگند كه اميران شما از اين كار سودى نمى برند و شما نيز با
اين كار در اين جهان خود را به رنج مى افكنيد و در آن جهان به بدبختى گرفتار مى آييد . چه زيانبار است رنجى كه در پى آن عذاب باشد و چه سودمند است آسايشى كه رهايى از آتش دوزخ همراه آن باشد .