الإمامُ عليٌّ عليه  السلام  ـ  في صِفَةِ مَن يَحفَظُ اللّه ُ بِهِم حُجَجَهَ و بَيِّناتِهِ  ـ :  هَجَمَ بِهمُ العِلمُ على حَقيقَةِ البَصيرَةِ، وَ باشَرُوا رُوحَ اليقَينِ ، و استَلانُوا ما استَعوَرَهُ المُترَفُون ، و أنِسُوا بِما اسْتَوحَشَ مِنهُ الجاهِلُونَ ، صَحِبُوا الدُّنيا بأبْدانٍ أرواحُها مُعَلَّقةٌ بالمَحَلِّ الأعلى ، اُولئِكَ خُلَفاءُ اللّه ِ في أرضِهِ و الدُّعاةُ إلى دِينِه آهٍ آهٍ شوقا إلى رُؤيَتِهم .        
        
            امام على عليه  السلام   ـ  در توصيف آنان كه خداوند حجتها و نشانه هايش را به واسطه ايشان نگاه مى دارد  ـ  فرمود :  دانش، آنان را به نهايت بصيرت رسانده است و به روح يقين رسيده اند. آن چه را ناز پروردگان دشوار ديده اند ، براحتى پذيرفته اند و بدان چه نادانان از آن رميده اند ، انس گرفته اند. با كالبدهايشان با دنيا همراه گشته اند و جانهايشان از ملأ اعلى آويخته است . اينان جانشينان خداوند در زمين و دعوتگران به دينش هستند. وه كه چه مشتاق ديدار آنانم!