حديث و آيات:
        دليل دوم بر اثبات وجود خداشناخت فطرى (2)
        
        
            الإمامُ عليٌّ عليه  السلام  ـ  في تَفسيرِ«اللّه »  ـ :  هُو الّذي يَتَألَّهُ إلَيهِ عِندَ الحَوائجِ و الشَّدائدِ كُلُّ مَخْلوقٍ عِندَ انْقِطاعِ الرَّجاءِ مِن جَميعِ مَن هُو دُونَهُ ، و تَقَطُّعِ الأسْبابِ مِن كُلِّ مَن سِواهُ ، و ذلكَ أنَّ كُلَّ مُتَرَئّسٍ في هذهِ الدُّنيا 
 و مُتَعَظِّمٍ فيها و إنْ عَظُمَ غَناؤهُ و طُغْيانُهُ و كثُرَتْ حَوائجُ مَن دُونَهُ إلَيهِ فإنّهُم سَيَحْتاجونَ حَوائجَ لا يَقْدِرُ علَيها هذا المُتَعاظِمُ . و كذلكَ هذا المُتَعاظِمُ يَحتاجُ حَوائجَ لا يَقْدِرُ علَيها ، فَينْقَطِعُ إلى اللّه ِ عِندَ ضَرورَتِهِ و فاقَتِهِ ، حتّى إذا كُفِيَ هَمَّهُ عادَ إلى شِرْكِهِ .
		        
        
            امام على عليه  السلام   ـ  در تفسير «اللّه »  ـ  فرمود :  او كسى است كه هر مخلوقى در هنگام نيازها و گرفتاريها ، وقتى اميدش از همه كس قطع مى شود و رشته همه سببها ، جز او ، بريده مى گردد، به وى روى مى آورد ؛ چه 
 آن كه هر انسانى هر چند در اين دنيا خود را رئيس بخواند و بزرگ بداند و بى نيازى و گردن فرازييش بسيار باشد و ديگران به او نياز فراوان داشته باشند، همين نيازمندان نيازهايى برايشان پيدا خواهد شد كه آن شخص، قادر به بر آوردن آنها نيست و براى خود همين شخص نيز نيازهايى پيش مى آيد كه توان بر آوردن آنها را ندارد. پس، هنگام ضرورت و نيازمندى، به خدا روى مى آورد، اما همين كه نيازش برآورده شود، دوباره ره شرك مى پويد .