حديث و آيات: دوستى

في دعُاءِ النُّدبَةِ : ثُمَّ جَعَلتَ أجرَ ـ مُحَمَّدٍ صَلَواتُكَ عَلَيهِ وآلِهِ ـ مَوَدَّتَهُم في كِتابِكَ ، فَقُلتَ : «قُل لا أسأَلُكُم عَلَيهِ أجرًا إلاَّ المَوَدَّةَ فِي القُربى» ، وقُلتَ : «ما سَأَلتُكُم مِن أجرٍ فَهُوَ لَكُم» ، وقُلتَ : «ما أسأَلُكُم عَلَيهِ مِن أجرٍ إلاّ مَن شاءَ أن يَتَّخِذَ إلى رَبِّهِ سَبيلاً» ، فَكانوا هُمُ السَّبيلَ إلَيكَ ، وَالمَسلَكَ إلى رِضوانِكَ .

در دعاى ندبه: آن گاه در كتاب خود مزد محمّد، صلواتك عليه و آله را، دوستى خاندان او قرار دادى و فرمودى: «بگو: من به ازاى اين مزدى از شما نمى خواهم جز دوستى خويشاوندان» و نيز فرمودى: «هر مزدى كه از شما مى خواهم آن [در حقيقت] براى خود شماست» . و باز فرمودى: «من براى اين از شما مزدى نمى خواهم مگر كسى كه بخواهد راهى به سوى پروردگارش در پيش گيرد» . اينان همان راهى هستند كه به تو مى رسد و همان مسيرى هستند كه به خشنودى تو مى انجامد.

نمایش منبع

بازگشت به : دوستى