كسانى كه خداوند به آنان نعمت داده است

امام على عليه السلام : مردى از انصار خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله آمد و عرض كرد : اى رسول خدا! من تحملّ دورى شما را ندارم. هرگاه به منزلم مى روم به ياد شما مى افتم و خانه ام را ترك مى كنم و مى آيم تا شما را ببينم چون شما را دوست دارم. اما به اين فكر هستم كه چون روز قيامت شود و شما به بهشت روى و به عاليترين درجه بهشت برده شوى، من چگونه به شما دسترسى پيدا كنم، اى پيامبر خدا؟ در اين هنگام آيه «و كسانى كه از خدا و پيامبر اطاعت كنند در زمره نعمت داده شدگانى چون پيامبران و . . . خواهند بود···» نازل شد. پيامبر صلى الله عليه و آله آن مرد را صدا زد و به عنوان خبر خوش، آن آيه را براى او خواند.

بحار الأنوار ـ به نقل از سليمان ديلمى ـ : خدمت امام صادق عليه السلام بودم كه ابو بصير وارد شد در حالى كه نفَسش گرفت. وقتى در مكانى نشست حضرت خطاب به او فرمود : اى ابا محمّد! اين نفَسِ بلند براى چيست؟! عرض كرد : فدايت شوم يا بن رسول اللّه ، سنّم زياد شده و استخوان هايم سست گرديده و اجلم نزديك گشته است و نمى دانم در آخرت چه وضعى خواهم داشت؟
امام صادق عليه السلام فرمود : اى ابا محمّد! تو چنين سخنى مى گويى؟! عرض كرد : چگونه نگويم؟! حضرت سخنى گفت و سپس فرمود : اى ابا محمّد! خداوند در كتاب مبين خود تو را ياد كرده است، آنجا كه مى فرمايد : «آنان با كسانى هستند كه خداوند به ايشان نعمت داده است [يعنى ]با پيامبران···». در اين آيه [مقصود از ]پيامبران، رسول خداست و ما صدّيقان و گواهانيم و شما همان درستكاران. پس، اى ابا محمّد! خودتان را اهل صلاح و درستكارى بدانيد، همچنان كه خداوند شما را [با اين وصف ]نام برده است.