عنه عليه السلام : لَدُنياكُم أهوَنُ عِندي مِن وَرَقَةٍ (في) فِي جَرادَةٍ تَقضِمُها ، و أقذَرُ عندي مِن عِراقَةِ خِنزيرٍ يَقذِفُ بها أجذَمُها ، و أمَرُّ على فُؤادِي مِن حَنظَلَةٍ يَلُوكُها ذو سُقْمٍ فَيَبشَمُها ···
ما لِعَلِيّ و نعيمٍ يَفْنى ، و لَذَّةٍ تَنْحِتُها المعاصِي ؟ ! سَألْقى و شيعَتِي رَبَّنا بِعُيونٍ ساهِرَةٍ و بُطونٍ خِماصٍ «لِيُمَحِّصَ اللّه ُ الّذِينَ آمَنُوا و يَمْحَقَ الكافِرِينَ» . .
امام على عليه السلام : دنياى شما در نظر من ناچيزتر است از برگ درختى در دهان ملخى كه آن را خورد مى كند و پلشت تر از استخوان خوكى است كه جذامى دور مى افكند و تلخ تر از حنظلى است كه بيمارى آن را مى جود و دچار حالت تهوّع مى شود··· على را به نعمت فناپذير و لذّت آميخته به گناه چه كار؟ بزودى من و شيعيانم، با چشمانى شب نخفته و شكمهايى لاغر و فرو رفته به ديدار پروردگارمان خواهيم رفت «تا مؤمنان را بپالايد و كافران را نابود كند» . .
عنه عليه السلام : كانَ لي فيما مَضَى أخٌ في اللّه ِ و كان يُعَظِّمُهُ في عَينِي صِغَرُ الدنيا في عَينِهِ .
امام على عليه السلام : در گذشته برادرى دينى داشتم كه ناچيزى دنيا در نگاهش ، او را در نظرم بزرگ كرده بود .
امام على عليه السلام : هر كه كرامت نفس داشته باشد دنيا در نگاهش خُرد آيد .
امام على عليه السلام : من دنيا را به رو در افكنده ام و به آن به اندازه خودش بها مى دهم و با نگاه خودش به آن نگاه مى كنم .
عنه عليه السلام : إليكِ عَنِّي يا دنيا ، فحَبلُكِ على غارِبِكِ ، قدِ انسَلَلتُ مِن مَخالِبِكِ ، و أفلَتُّ مِن حَبائلِكِ ، و اجتَنَبتُ الذَّهابَ في مداحِضِكِ···
هَيهاتَ مَن وَطِئَ دَحْضَكِ زَلِـقَ ، و مَن رَكِبَ لُجَجَكِ غَـرِقَ ، و مَنِ ازوَرَّ عـن حَبائلِكِ وُفِّـقَ ، و السّـالمُ مِنكِ لا يُبـالِي إن ضـاقَ بـهِ مُناخُـهُ ، و الدنيـا عِندَهُ كَيَـومٍ حـانَ انسلاخُـهُ ، اُعزُبِي عَنِّي ، فو اللّه ِ لا أذِلُّ لكِ فَتَستَذِلِّيني و لا أسلَسُ لَكِ فَتَقودِينـي .
امام على عليه السلام : اى دنيا! از من دور شو كه ريسمانت را بر پشتت افكندم (رهايت كردم). من از چنگال هاى تو رهيده ام و از دام هاى تو گريخته ام و از افتادن در لغزشگاههاى تو دورى كرده ام . . . چه دور مانده است! آن كه پا در لغزشگاه تو نهاد ، لغزيد و هر كه در گرداب هاى تو وارد شد ، غرق گشت ، و آن كه از دامهاى تو رهيد ، رستگار شد و كسى كه از دست تو به سلامت مانْد، چه باك كه در دنيا به سختى گذرانَد ؛ زيرا دنيا در نظر او به منزله روزى است كه زوالش نزديك است . از من دور شو كه به خدا سوگند من رام تو نگردم تا خوارم سازى و سر به فرمان تو ننهم تا مرا هر جا خواهى بكشانى .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : اُحَذِّرُكُمُ الدنيا ، فإنّها لَيسَت بِدارِ غِبطَةٍ ، قد تَزَيّنَتْ بِغُرورِها ، و غَرَّتْ
بزِينَتِها لِمَن كانَ يَنظُرُ إلَيها .
امام على عليه السلام : شما را از دنيا برحذر مى دارم ، كه دنيا جاى شادمانى نيست . دنيا با چيزهاى فريبنده خود را آراسته است و زرق و برق آن، كسى را كه بدان بنگرد، مى فريبد.
امام على عليه السلام : شما را از دنيا برحذر مى دارم ؛ زيرا آن شيرين و با طراوت است و خواهشهاى نفسانى آن را فرا گرفته است .
امام على عليه السلام : شما را از دنيا پرهيز مى دهم ؛ زيرا دنيا منزلى است كه بايد از آن كوچ كرد و سراى ماندن نيست .
عنه عليه السلام : اُحَذِّرُكُمُ الدنيا ، فإنّها دارُ شُخُوصٍ ، و مَحَلَّةُ تَنغِيصٍ ، ساكِنُها ظاعِنٌ ، و قاطِنُها بائنٌ .
امام على عليه السلام : شما را از دنيا برحذر مى دارم ؛ زيرا دنيا سراى كوچيدن و جايگاه كدورت و سختى است . ساكنِ آن، بار سفر برمى بندد و مقيمش از آن جدا مى شود .
عنه عليه السلام : اُحَذِّرُكُمُ الدنيا، فَإنّها غَرّارةٌ، و لا تَعدُو ـ إذا هِيَ تَناهَتْ إلى اُمْنِيَّةِ أهلِها ـ ما قالَ اللّه ُ عزّ و جلّ: «و اضْرِبْ لَهُمْ مَثَلَ الْحَياةِ الدُّنيا كَماءٍ أنزَلْناهُ مِنَ السماءِ فاختلَطَ بِهِ نَباتُ الأرضِ فأصبَحَ هَشيما تَذْرُوهُ الرِياحُ و كانَ اللّه ُ عَلى كلِّ شَيءٍ مُقتَدِرا» .
.
امام على عليه السلام : شما را از دنيا پرهيز مى دهم ؛ زيرا كه بسيار فريبنده است ـ و زمانى هم كه دنيا پرستان به آرزوى خود برسند ـ دنيا از اين توصيف خداوند عزّ و جلّ فراتر نيست كه «براى آنان زندگى دنيا را مثل بزن كه مانند آبى است كه آن را از آسمان فرو فرستاديم سپس گياه زمين با آن درآميخت و [ چنان] خشك گرديد كه بادها پراكنده اش كردند، و خداست كه همواره بر هر چيزى تواناست».