عنه عليه السلام ـ مِن كتابِهِ للأشتَرِ ـ : إيّاكَ و المَنَّ على رَعِيَّتِكَ بِإحسانِكَ، أو التَّزَيُّدَ فيما كانَ مِن فِعلِكَ، أو أن تَعِدَهُم فَتُتبِعَ مَوعِدَكَ بِخُلفِكَ؛ فإنَّ المَنَّ يُبطِلُ الإحسانَ، و التزيُّدَ يَذهَبُ بِنُورِ الحَقِّ .
امام على عليه السلام ـ در فرمان خود به مالك اشتر ـ نوشت : زنهار كه براى احسانت به مردم بر آنان منّت گذارى، يا كار خود را بيش از آنچه هست جلوه دهى، يا به آنان و عده اى دهى و به كار نبندى ؛ زيرا منّت نهادن، احسان را تباه مى كند و بزرگتر جلوه دادن كار ، روشنايى حق (حقيقت) را مى برد .
امام على عليه السلام : تعلّل ورزيدن [در احسان و دهش] شكنجه روح است .
امام على عليه السلام : تعلّل ورزيدن و منّت نهادن ، احسان را ناگوار مى كنند .
امام على عليه السلام : امروز و فردا كردن، خود يك نوع خوددارى از دهش است .
امام على عليه السلام : آفت دهش، امروز و فردا كردن است .
امام على عليه السلام : كسى كه در انجام وعده تأخير كند، [در حقيقت] آن را به جاى نياورده است .
عنه عليه السلام : أولَى الناسِ بِالاصطِناعِ : مَن إذا مُطِلَ صَبَرَ، و إذا مُنِعَ عَذَرَ، و إذا اُعطِيَ شَكَرَ .
امام على عليه السلام : سزاوارترين مردم به خوبى ، كسى است كه اگر در وعده احسانى كه به او داده شده، تأخير شود ، صبر كند و اگر به آن وعده عمل نشد ، معذور بدارد و اگر به او عطايى شد ، سپاسگزارى كند .
امام على عليه السلام : بدترين بخشش آن است كه با تأخير انجام گيرد و به دنبالش منّت باشد .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : الصَّدَقةُ جُنَّةٌ عَظيمَةٌ و حِجابٌ لِلمُؤمِنِ مِن النارِ، و وِقايَةٌ للكافِرِ مِن تَلَفِ المالِ و يُعَجِّلُ لَهُ الخَلَفَ و يَدفَعُ السُّقمَ عن بَدَنِهِ ، و ما لَهُ في الآخِرَةِ مِن
نَصيبٍ .
امام على عليه السلام : صدقه مؤمن سپرى بزرگ و حجابى است براى او در برابر آتش ، و صدقه كافر، دارايى او را از تلف شدن حفظ مى كند و عوض آن در همين دنيا به او داده مى شود و بيمارى ها را از جسم وى دور مى گرداند ، اما در آخرت نصيبى ندارد .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : وَ اعلَمُوا أنَّ مَجازَكُم على الصِّراطِ و مَزالِقِ دَحضِهِ و أهاوِيلِ زَلَلِهِ و تاراتِ أهوالِهِ .
امام على عليه السلام : بدانيد كه گذر شما از صراط است و از لغزشگاههاى آن و هراسهاى لغزيدنهايش و وحشتهاى متناوبش .