امام على عليه السلام : هركه با دشمن خود همدم شود، عيب خويش را فاش سازد و روحش را شكنجه دهد.
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : إنَّ اللّه َ يُعَذِّبُ السِّتَّةَ بِالسِّتَّةِ : العَرَبَ بِالعَصَبِيَّةِ ، و الدَّهاقينَ بِالكِبرِ ، و الاُمَراءَ بِالجَورِ ، و الفُقَهاءَ بِالحَسَدِ ، و التُّجّارَ بِالخِيانَةِ ، و أهلَ الرَّساتيقِ بِالجَهلِ .
امام على عليه السلام : خداوند شش طايفه را به سبب داشتن شش خصلت عذاب مى كند: عربها را به سبب عصبيت، ملاّكان را به سبب تكبّر، فرمانروايان را به سبب ستم، فقيهان را به سبب حسادت، بازرگانان را به سبب خيانت و روستاييان را به سبب جهالت.
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : مَن ضَرَبَ رَجُلاً سَوطا ظُلما ضَرَبَهُ اللّه ُ تبارَكَ و تعالى بِسَوطٍ مِن نارٍَ .
امام على عليه السلام : هر كس كسى را به ستم تازيانه اى زند، خداوند متعال تازيانه اى از آتش بر او زند.
امام على عليه السلام : زنهار از كارى كه به سبب آن پوزش بخواهى؛ چرا كه از كار خوب، پوزش خواهى نمى شود.
عنه عليه السلام ـ مِن كِتابِهِ إلَى الحارِثِ الهَمْدانِيِّ ـ : و احذَرْ كلَّ عَمَلٍ إذا سُئلَ عَنهُ صاحِبُهُ أنكَرَهُ أوِ اعتَذَرَ مِنهُ ، و لا تَجعَلْ عِرضَكَ غَرَضا لِنِبالِ القَولِ .
امام على عليه السلام ـ در نامه خود به حارث هَمْدانى ـ نوشت : از هر كارى كه اگر از كننده آن درباره اش بازخواست شود، انكارش كند و يا پوزش خواهد، بپرهيز و آبروى خود را آماج تيرهاى سخن [مردمان] قرار مده.
عنه عليه السلام ـ مِن كتابِهِ إلى قُثَمَ بنِ العَبّاسِ و هُوَ عامِلُهُ عَلى مَكَّةَ ـ : و إيّاكَ و ما يُعتَذَرُ مِنهُ ، و لا تَكُن عِندَ النَّعماءِ بَطِرا ، و لا عِندَ البَأساءِ فَشِلاً ، و السّلامُ .
امام على عليه السلام ـ در نامه اى به قثم بن عباس، كارگزار خود در مكّه ـ نوشت : زنهار از انجام كارى كه باعث عذرخواهى تو شود، و هنگام برخوردارى از نعمتها سرمست مشو و در گاه سختى و تنگدستى، سستى به خود راه مده. و السلام.
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : اِحمِلْ نَفسَكَ مِن أخيكَ عِندَ صَرمِهِ عَلَى الصِّلَةِ ، و عِندَ صُدودِهِ عَلَى اللُّطفِ و المُقارَبَةِ ··· و عِندَ جُرمِهِ عَلَى العُذرِ ؛ حتّى كَأنَّكَ لَهُ عَبدٌ ، و كأنَّهُ ذو نِعمَةٍ عَلَيكَ .
امام على عليه السلام : اگر برادرت از تو گسست، تو خود را به او پيوند ده، و اگر از تو دورى كرد با او مهربان باش و به او نزديك شو ··· و اگر گناهى كرد، عذرش را بپذير؛ چندان كه گويى تو غلام او هستى و او مولاى توست.
امام على عليه السلام : عذر برادرت را بپذير و اگر عذرى نداشت برايش عذرى بتراش.
عنه عليه السلام ـ في وَصِيَّتِهِ لِمُحَمَّدِ بنِ الحَنَفِيَّةِ ـ : لا تَصرِمْ أخاكَ عَلَى ارتِيابٍ ، و لا تَقطَعْهُ دونَ استِعتابٍ ، لَعَلَّ لَهُ عُذرا و أنتَ تَلومُ بِهِ ، اِقبَلْ مِن مُتَنَصِّلٍ عُذرا ، صادِقا كانَ أو كاذِبا فتَنالَكَ الشَّفاعَةُ .
امام على عليه السلام ـ در سفارش به محمّد بن حنفيه ـ فرمود : به صرف شكّ و ترديد، از برادرت مَبُر و بدون آن كه از او بخواهى رضايت تو را به دست آورد، با وى قطع رابطه مكن؛ ممكن است عذرى داشته باشد و تو [بى جهت] او را سرزنش كنى. عذرخواهىِ معذرت خواه را، چه راست بگويد يا دروغ، بپذير تا شفاعت شامل حال تو بشود.