الإمامُ عليٌّ عليه السلام : حَسبُكَ مِنَ العِلمِ أن تَخشَى اللّه َ ، و حَسبُكَ مِنَ الجَهلِ أن تُعجَبَ بِعِلمِكَ .
امام على عليه السلام : از دانش تو را همين بس كه از خدا بترسى و از نادانى همين بس كه به دانش خود ببالى.
امام على عليه السلام : هيچ دانشى، چون ترس از خدا نيست.
امام على عليه السلام : هر كه از خدا بترسد، دانش او كامل است.
امام على عليه السلام : نهايت دانش، ترس از خداوند سبحان است.
امام على عليه السلام : داناترين شما، ترساترين شماست [از خدا].
امام على عليه السلام : پُر دانش ترين مردم، ترسانترين آنها از خداوند سبحان است.
امام على عليه السلام : هر دانايى ترسان است.
عنه عليه السلام ـ فيما يَنصَحُ أصحابَهُ ـ : لَو تَعلَمونَ
ما أعلَمُ مِمّا طُوِيَ عَنكُم غَيبُهُ ، إذَن خَرَجتُم إلَى الصُّعُدات تَبكونَ عَلى أعمالِكُم ، و تَلتَدِمونَ على أنفُسِكُم ، و لَتَرَكتُم أموالَكُم لا حارِسَ (خارِسَ) لَها و لا خالِفَ عَلَيها، و لَهَمَّت كُلَّ امرِئٍ مِنكُم نَفسُهُ ، لا يَلتَفِتُ إلى غَيرِها .
امام على عليه السلام ـ در اندرز به ياران خود ـ فرمود : اگر آنچه را كه نهانش از ديد شما پنهان است و من مى دانم، شما [هم ]بدانيد، سر به بيابانها مى نهيد و بر كردارهاى خويش مى گرييد و چونان مادران داغديده بر سر و سينه خود مى زنيد و اموال خود را بى نگهبان و سرپرست رها مى كنيد و هر يك از شما چنان به خود گرفتار مى شود كه به ديگرى نمى پردازد.
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : مَن نَصَبَ نَفسَهُ لِلنّاسِ إماما فعَلَيهِ أن يَبدَأ بِتَعليمِ نَفسِهِ قَبلَ تَعليمِ غَيرِهِ ، وَ ليَكُن تَأديبُهُ بِسيرَتِهِ قَبلَ تَأديبِهِ بِلِسانِهِ ، و مُعَلِّمُ نَفسِهِ و مُؤَدِّبُها أحَقُّ بِالإجلالِ مِن مُعَلِّمِ النّاسِ و مُؤَدِّبِهِم .
امام على عليه السلام : هر كه خود را پيشواى مردم قرار دهد، بايد پيش از آموزش ديگران به آموزش خود بپردازد و پيش از آن كه به زبان [مردم را ]تربيت كند، با كردار و رفتارش تربيت نمايد آن كه آموزگار و مربّى خويش است، بيشتر سزاوار احترام و تجليل است تا آن كه آموزگار و مربّى مردم است.
امام على عليه السلام : بر دانشمند است كه آنچه را مى داند به كار بندد و سپس در پى ياد گرفتن دانشى رود كه نمى داند.