عنه عليه السلام : لا تَقولَنَّ ما يُوافِقُ هَواكَ و إن قُلتَهُ لَهوا أو خِلْتَهُ لَغوا ؛ فَرُبَّ لَهوٍ يُوحِشُ مِنكَ حُرّا ، و لَغوٍ يَجلِبُ علَيكَ شَرّا .
امام على عليه السلام : هرگز موافق هوس خود سخنى مگوى، هرچند از روى بازى (شوخى) بگويى يا آن را بيهوده (بدون قصد) پندارى؛ زيرا بسا شوخى اى كه آزاده اى را از تو بِرَمانَد و بسا سخن بيهوده اى كه بدى را به سوى تو كشاند.
امام على عليه السلام : بسا گفتار و كردار بيهوده اى كه شرّى را در پى آورد.
امام على عليه السلام : پرداختن نفْس به آنچه كه بعد از مرگ همراهى اش نمى كند، از بيشترين سستى در عمل است.
امام على عليه السلام : گفتار و كردار بيهوده را رها كنيد، تا سبك سران از شما دورى كنند.
امام على عليه السلام : كسى كه به زوايد بپردازد، هدف مطلوب خود را از دست بدهد.
امام على عليه السلام : هر كس به آنچه برايش ضرورى نيست بپردازد، اين كار منفعتش را از دستش بگيرد.
امام على عليه السلام : هر كس به آنچه مهم نيست بپردازد، كار مهمتر را از دست بدهد.
امام على عليه السلام : هر كس خود را به آنچه ضرورت ندارد سرگرم سازد، آنچه را برايش ضرورت دارد ضايع گرداند.
الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ لَمّا سُئلَ عَنِ اللُّقطَةِ ـ : يُعَرِّفُها ، فإن جاءَ صاحِبُها دَفَعَها إلَيهِ و إلاّ حَبَسَها حَولاً ؛ فإن لَم يَجِئْ صاحِبُها أو مَن يَطلُبُها تَصَدّقَ بها ، فإن جاءَ صاحِبُها بَعدَ ما تَصَدّقَ بها ، إن شاءَ اغتَرَمَها الّذي كانت عِندَهُ و كانَ الأجرُ لَهُ .
امام على عليه السلام ـ در پاسخ به سؤال از شيئ پيدا شده ـ فرمود : بايد آن را اعلام كند. اگر صاحبش پيدا شد، به او بدهد و اگر نيامد، يك سال نگه دارد. چنانچه [در اين مدّت ]صاحبش يا كسى كه آن را بطلبد نيامد، آن را صدقه بدهد. اگر بعد از اين كه آن شيئ را صدقه داد صاحبش پيدا شد، چنانچه بخواهد، مى تواند تاوان چيزى را كه نزد او بوده است به صاحبش بپردازد. در اين صورت اجر مالى كه صدقه داده است از آنِ او خواهد بود.
امام على عليه السلام : شوق، خوى اهل يقين است.