امام على عليه السلام ـ زمانى كه در جنگ جمل پرچمرا به دست فرزندش محمّد بن حنفيه داد ـ فرمود :
كوه ها از جاى خود مى جنبند اما تو نَجُنب، دندان هايت را بر هم بفشار و كاسه سرت را به خداوند عاريت دِه، پاى خود را در زمين ميخكوب كن، نگاهت را به انتهاى سپاه دشمن بدوز و ديده ات را [از برق شمشيرها و نيزه ها] فرو بند و بدان كه پيروزى از جانب خداوند سبحان است.
امام على عليه السلام : مبادا بيشتر اوقات خود را صرف زن و فرزند خويش كنى ؛ زيرا اگر آنان دوست خدا باشند، خداوند دوستانش را وا نمى گذارد و اگر دشمن خدا باشند، چرا بايد همّ و غمت رسيدگى به دشمنان خدا باشد؟
امام على عليه السلام : من از پروردگار خود ، نه فرزندانى زيبارو خواستم و نه فرزندى خوش قد و قامت، بلكه از پروردگارم فرزندانى خواستم كه فرمانبردار خدا باشند و از او بترسند تا وقتى به او نگاه كردم و ديدم از خداوند فرمان مى برد شاد شوم.
امام على عليه السلام : رسول خدا صلى الله عليه و آله مردى را ديد كه دو فرزند داشت و يكى را بوسيد و ديگرى را نبوسيد. فرمود: چرا ميان آن دو برابرى نگذاشتى؟!
امام على عليه السلام ـ در توبيخ اصحاب خود ـ فرمود : هان! سوگند به آنكه جانم در دست اوست، اين جماعت بى گمان بر شما چيره خواهند شد، نه به خاطر اينكه آنان از شما برحقّ ترند، بلكه بدان سبب كه آنان در حمايت از باطل امير خود مى شتابند و شما در حمايت از حق من كندى مى كنيد.
