آنچه را در گذشته حق بوده است، بپذير (باور كن) و از گذشته دنيا براى آينده آن عبرت بگير؛ زيرا پيشامدهاى دنيا مانند يكديگرند و پايان آن به آغازش مى رسد و همه آن، نابود شدنى و از دست رفتنى است.
عزيزترين عزّت، دانش است؛ چرا كه با آن، معاد شناخته مى شود و راه كسب معاش به دست مى آيد. و خوارترين خوارى، نادانى است؛ چرا كه نادان، كر و لال و كور و سرگردان است.
درباره آيه «و شاهدان چون (به شهادت دادن) فراخوانده شدند، ابا نكنند»، فرمودند: يعنى كسى كه در كارى (واقعه اى)، شاهد بودن را پذيرفته است، نبايد هنگام دعوت به گواهى دادن، خوددارى كند؛ بلكه بايد شهادت دهد و در آن، خيرخواه باشد و از سرزنش هيچ سرزنشگرى نترسد و بايد به نيكى فرمان دهد و از بدى و زشتى باز دارد.
