در توصيف كسانى كه خداوند متعال دوستشان دارد: ... اگر در روز آنها را ببينى، خواهى ديد كه در زمين آرام گام برمى دارند و با مردم به نيكى سخن مى گويند «و هرگاه نادان ها آنان را صدا مى كنند، مى گويند سلام» «و هرگاه به لغو برخورد مى كنند، بزرگوارانه از آن مى گذرند». قدم هايشان از رفتن به جاهاى تهمت خيز، بسته اند و زبانشان را از اين كه درباره ناموس مردم سخن بگويند خاموش كرده اند.
در وصف پرهيزگاران، مى فرمايد: اگر از كسى دورى مى كند، به خاطر دنياگريزى و پاك دامنى است و اگر به كسى نزديك مى شود، از سر خوش خويى و مهربانى است، نه دورى كردنش از روى تكبّر و نخوت است و نه نزديك شدنش از روى مكر و فريب.
كسى كه خود را پيشواى مردم قرار داده، بايد پيش از آموزش ديگران، خود را آموزش دهد و پيش از آن كه ديگران را با زبان، ادب بياموزد، باكردارش ادب آموزد و البته آموزش دهنده و ادب آموز، خود بيش از آموزگار و ادب آموز مردم، شايسته تجليل است.
اى مردم! بيايد يكديگر را بر اطاعت خدا، يارى كنيد و عدالتش را بپاداريد و به عهدش (در عبوديت او و ترك طاعت شيطان)، وفا كنيد و در تمامى حقوق الهى، منصفانه رفتار كنيد؛ زيرا كه بندگان خدا به چيزى نيازمندتر از اين نيستند كه در اين امور، يكديگر را نصيحت و خوب يارى كنند.
اى بندگان خدا! شما را به تقواى الهى سفارش مى كنم، كه تقوا، مهار است و مايه دوام، پس به ريسمان هاى استوار آن درآويزيد و به حقايق آن چنگ زنيد كه شما را به نهانگاه هاى خوشى و سرزمين هاى گشايش و پناهگاه هاى امن و منزلگاه هاى عزّت، رهنمون خواهد شد.
اى بندگان خدا! بدانيد كه تقوا، پناهگاهى نفوذناپذير و استوار است و بدكارى و گناه، پناهگاهى سست كه هر كس به آن پناه ببرد، از آسيب در امان نمى ماند. آگاه باشيد كه با تقوا، مى توان تَب گناهان را قطع كرد.
