«كسانى كه بر خويشتن ستمكار بوده اند [وقتى ]فرشتگان جانشان را مى گيرند، مى گويند: در چه [وضعى] بوديد؟ پاسخ مى دهند: ما در زمين از مستضعفان بوديم. مى گويند: مگر زمين خدا وسيع نبود تا در آن مهاجرت كنيد؟ پس، آنان جايگاهشان دوزخ است و دوزخ بد سرانجامى است».
«اى بندگان من كه ايمان آورده ايد! به راستى كه زمين من پهناور است. پس [تنها] مرا بپرستيد».
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ فيقولِهِ تعالى : «يا عِباديَ الّذِينَ آمَنوا إنَّ اَرضي ...» ـ : إذا عُصِيَ اللّه ُ في أرضٍ أنتَ فيها فاخرُجْ مِنها إلى غَيرِها .
امام صادق عليه السلام ـ درباره آيه «اى بندگان من كه ايمان آورده ايد ! به راستى كه زمين من ...» ـ فرمود : هرگاه در سرزمينى كه تو در آن به سر مى برى خداوند نافرمانى شد، از آنجا به جاى ديگر كوچ كن.
امام صادق عليه السلام : تا زمانى كه دو مسلمان با يكديگر قهر باشند، ابليس خوشحال است و هرگاه با هم ديدار (آشتى) كنند، زانوهايش به هم خورد و بندهايش از هم بگسلد و فرياد زند: اى واى بر من، هلاك شدم.
«گفت: پروردگار ما آن كسى است كه هر چيزى را خلقتى كه در خور اوست داد، سپس هدايت كرد».
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ في قولِهِ عَزَّوجلَّ : «إنّاهَدَيْناهُ السَّبيلَ ...» ـ : عَرَّفناهُ إمّا آخِذاوإمّا تارِكا .
امام صادق عليه السلام ـ درباره آيه «براستى كه ما راه را به او نشان داديم...» ـ فرمود : يعنى ما راه را به او شناسانديم؛ يا آن را در پيش مى گيرد و يا رهايش مى كند.
«و هركس، كسى را زنده كند، چنان است كه همه مردم را زنده كرده است».
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ لَمّا سُئل عَنِ الآيَةِ ـ : مَن أخرَجَها مِن ضَلالٍ إلى هُدى فكأنّما أحياها ، ومَن أخرَجَها مِن هُدىً إلى ضَلالٍ فَقد قَتَلَها .
امام صادق عليه السلام ـ در پاسخ به سؤال از همين آيه ـ فرمود : يعنى كسى كه ديگرى را از گمراهى به راه راست درآورد، مانند اين است كه او را زنده كرده است و كسى كه ديگرى را از راه راست به گمراهى كشاند، او را كشته است.
امام صادق عليه السلام ـ درباره مردى كه صدقه اى مى آورد تا به سائل بدهد، اما وقتى دَم در مى آيد مى بيند او رفته است ـ فرمود : بايد آن را به سائل ديگرى بدهد و به مالش برنگرداند.
امام صادق عليه السلام : خداوند شش گروه را به سبب شش خصلت نابود مى كند: فرمانروايان را به سبب ستمگرى، عرب ها را به سبب تعصّب، ملّاكان را به سبب كبر، بازرگانان را به سبب خيانت، روستاييان را به سبب نادانى و فقيهان را به سبب حسادت.
ـ فرمود : يعنى ما راه را به او شناسانديم؛ يا آن را در پيش مى گيرد و يا رهايش مى كند.