امام صادق عليه السلام : هر كه نعمت خدا به او زيادشود، بار زحمت و هزينه مردم بر دوش او سنگين تر شود؛ بنابراين، با به دوش كشيدن بار زحمت و هزينه مردم نعمت [خود] را پايدار سازيد و آن را در معرض زوال قرار ندهيد؛ زيرا به ندرت پيش مى آيد كه نعمتى از كسى زوال يابد و دوباره به او باز گردد.
امام صادق عليه السلام : هرگاه خداوند به بنده خودنعمتى عطا كند و آن نعمت در وجود او به چشم خورد، او حبيب خدا و بازگو كننده نعمت خدا ناميده مى شود. و هرگاه خداوند به بنده اى نعمتى دهد وآن نعمت در وجودش نمايان نباشد، وى دشمن خدا و تكذيب كننده نعمت او خوانده مى شود.
امام صادق عليه السلام : نعمت دنيا، امنيّت و تندرستى است و كمال نعمت آخرت، وارد شدن به بهشت است و بنده اى كه به بهشت نرود هرگز نعمت بر او تمام نشده است.
«بگو : در حقيقت پروردگار من است كه روزى را براى هر كس از بندگانش كه بخواهد گشايش مى دهد يا بر او تنگ مى گرداند و هر چه را انفاق كرديد عوضش را او مى دهد. و او بهترين روزى دهندگان است».
مكارم الأخلاق عن رجلٍ من أصحابِ الإمامِ الصّادقِ عليه السلام : قلتُ لأبي عبدِ اللّه عليه السلام : ... قولُهُ تعالى : «وما أنفَقْتُم من شيء فهو يخلفه ...»
فَأراني اُنفِقُ ولا أرى خَلَفا! قالَ : أفَتَرَى اللّه َ أخلَفَ وَعدَهُ ؟! قلتُ : لا ، قالَ : فمِمَّ ؟ قُلتُ :لا أدري ، قالَ : لَو أنّ أحَدَكُمُ اكتَسَبَ المالَ مِن حِلِّهِ وأنفَقَهُ في حَقِّهِ لَم يُنفِقْ دِرهَما إلّا أخلَفَ اللّه ُ علَيهِ .
مكارم الأخلاق به نقل از مردى از اصحاب امام صادق عليه السلام : به امام صادق عليه السلام عرض كردم[به استناد] آيه «و آنچه انفاق كنيد عوضش
را او مى دهد...» انفاق مى كنم اما عوضى نمى بينم. حضرت فرمود : آيا خيال مى كنى خداوند خُلف وعده مى كند؟ عرض كردم : نه. فرمود : پس علّت چيست؟ عرض كرد : نمى دانم. حضرت فرمود : اگر فردى از شمامال حلال به دست آورد و به حقّ انفاق كند، درهمى انفاق نكند مگر اينكه خداوند عوض آن را بدهد.
