احادیث امام صادق علیه السلام

الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : الشِّتاءُ رَبِيعُ المُؤمِنِ، يَطُولُ فيهِ لَيلُهُ فَيَستَعِينُ بهِ على قِيامِهِ، و يَقصُرُ فيهِ نَهارُهُ فَيَستَعِينُ بهِ على صِيامِهِ .

امام صادق عليه السلام : زمستان ، بهار مؤمن است ؛ شبهايش طولانى است و براى عبادتِ نيمه شب از آن كمك مى گيرد و روزهايش كوتاه است و براى روزه گرفتن از آن مدد مى جويد .

الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : كانَ رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله أوَّلَ ما بُعِثَ يَصومُ حتّى يقالَ : ما يُفطِرُ، و يُفطِرُ حَتّى يقالَ : ما يَصومُ ! ثمّ تَرَكَ ذلكَ و صامَ يوما و أفطَرَ يَوما و هو صومُ داوودَ عليه السلام ، ثُمّ تَرَكَ ذلكَ و صامَ الثلاثةَ الأيّامِ الغُرِّ، ثُمّ تَرَكَ ذلكَ و فَرَّقَها في كُلِّ عَشرَةِ أيّامٍ يَوما؛ خَمِيسَينِ بَينَهُما أربِعاءُ، فَقُبِضَ علَيهِ و آله السلامُ و هُو يَعمَلُ ذلكَ .

امام صادق عليه السلام : رسول خدا صلى الله عليه و آله در ابتداى بعثت چندان [پشت سر هم] روزه مى گرفت كه گفته مى شد: ديگر روزه را ترك نخواهد كرد ! و [چندان] روزه را ترك مى نمود كه گفته مى شد: ديگر روزه نخواهد گرفت. سپس اين روش را ترك نمود و يك روز در ميان روزه مى گرفت و اين روزه داود عليه السلام بود . بعد از چندى اين را نيز وا گذاشت و سه روز اول هر ماه را روزه مى گرفت . سپس از اين روش نيز دست كشيد و از هر ده روز، يك روز روزه مى گرفت : پنج شنبه اول و آخر ماه و چهار شنبه ميان ماه و تا زمانى كه از دنيا رفت ، به اين سنّت ادامه داد .

الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : القَهقَهَةُ مِن الشَّيطانِ .

امام صادق عليه السلام : قهقهه زدن ، كار شيطان است .

عنه عليه السلام : ضِحكُ المؤمِنِ تَبَسُّمٌ .

امام صادق عليه السلام : خنده مؤمن ، لبخند است .

عنه عليه السلام : مَن تَبَسَّم في وَجهِ أخيهِ كانَت لَهُ حَسَنةٌ .

امام صادق عليه السلام : هر كه به چهره برادر خود لبخند زند ، آن لبخند براى او حسنه اى باشد .

الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : كَم مِمَّن كَثُرَ ضِحكُهُ لاعِبا يَكثُرُ يَومَ القِيامَةِ بُكاؤهُ، و كَم مِمَّن كَثُرَ بُكاؤهُ على ذَنبِهِ خائفا يَكثُرُ يَومَ القِيامَةِ في الجَنَّةِ سُرُورُهُ و ضِحكُهُ .

امام صادق عليه السلام : چه بسيار كسانى كه از روى لهو، بسيار مى خندند و در روز قيامت بسيار گريانند و چه بسيار كسانى كه بر گناهان خويش بسيار مى گريند و ترسانند ، امّا روز قيامت در بهشت، بسيار شادمان و خندانند .

الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : ثلاثٌ فيهِنَّ المَقتُ مِن اللّه ِ عَزَّ و جلَّ : نَومٌ مِن غَيرِ سَهَرٍ، و ضِحكٌ مِن غَيرِ عَجَبٍ، و أكلٌ على الشِّبَعِ .

امام صادق عليه السلام : سه چيز است كه خداوند عزّ و جلّ از آنها نفرت دارد : خوابيدنِ بدون شب زنده دارى ، خنده [بى دليل و] بدون تعجب، و غذا خوردن با شكم سير .

الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : كانَ بالمَدينةِ رجُلٌ بَطّالٌ يَضحَكُ النَّاسُ منهُ . ، فقالَ : قد أعيانِي هذا الرجُلُ أن اُضحِكَهُ ـ يَعنِي عليَّ بنَ الحسينِ عليهما السلامـ قالَ : فَمَرَّ عَلِيٌّ عليه السلام و خَلفَهُ مَولَيانِ لَهُ، فجاءَ الرجُلُ حتّى انتَزَعَ رداءَهُ مِن رَقَبَتِهِ، ثُمّ مَضى فلَم يَلتَفِتْ إلَيهِ عَلِيٌّ عليه السلام ، فَاتَّبَعُوهُ و أخَذُوا الرِّداءَ مِنهُ، فَجاؤوا بهِ فَطَرَحُوهُ علَيهِ، فقالَ لَهُم : مَن هذا ؟ فقالوا لهُ : هذا رَجُلٌ بَطّالٌ يَضحَكُ منهُ أهلُ المَدينةِ، فقالَ : قُولُوا لَهُ : إنَّ للّه ِِ يَوما يَخسَرُ فيهِ المُبطِلُونَ .

امام صادق عليه السلام : در مدينه مرد بيكاره اى بود كه با حرفهاى خود مردم را مى خنداند . روزى گفت : جانم به لب رسيد و نتوانستم اين مرد ـ يعنى على بن الحسين عليهما السلام ـ را بخندانم . على بن الحسين عليه السلام روزى با دو نفر از غلامان خود عبور مى كرد كه آن مرد آمد و عباى آن حضرت را از دوشش كشيد و گريخت ، على بن الحسين عليه السلام به او توجهى نكرد ؛ آنها در پى آن مرد دويدند و عبا را از او گرفتند و آوردند و به دوش حضرت انداختند . حضرت پرسيد : اين مرد كيست؟ عرض كردند : مرد بيكاره اى است كه مردم مدينه را مى خنداند . حضرت فرمود : به او بگوييد : خداوند را روزى است كه هرزگان در آن روز زيان خواهند ديد .

الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : إنَّ الجارَ كالنَّفْسِ غَيرُ مُضارٍّ و لا آثِمٍ .

امام صادق عليه السلام : پناهنده [به مسلمانان] به منزله نفْس [محترم] است ، به شرط آن كه ضرر و زيانى به پناه جو وارد نكند و سوء نيّتى هم نداشته باشد .

عنه عليه السلام ـ في رجُلٍ أتى جَبَلاً فَشَقَّ فيهِ قَناةً، فَذَهَبَت قَناةُ الاُخرى بماءِ قَناةِ الاُولى ـ : يَتَقاسَمانِ بحَقائبِ البِئرِ لَيلةً لَيلةً، فَيُنظَرُ أيُّهُما أضَرَّت بصاحِبَتِها، فإن رُئيَتِ الأخيرَةُ أضَرَّت بِالاُولى فَلْتُعَوَّرْ .

امام صادق عليه السلام ـ از حضرت سؤال شد : مردى به كوهستان رفته و قناتى حفر مى كُند كه بر اثر آن آب قناتى كه قبلاً توسط شخص ديگرى حفر شده كم مى شود ، تكليف آنان چيست؟ ـ حضرت فرمود : هر شبى به نوبت، آب يك چاه را اندازه مى گيرند، تا دانسته شود كدام چاه به ديگرى خسارت زده است . اگر معلوم شد كه قنات دومى به اوّلى خسارت وارد كرده بايد آن را پُر كنند .