روزى، نامه اى از نجاشى ـ والى اهواز ـ به امام صادق عليه السلامرسيد. وى، خبر منصوب شدن خود به استاندارى اهواز را داده و از امام درباره ى اجراى احكام خدا، دستورالعمل خواسته بود.
امام صادق عليه السلام به وى فرمود:... بپرهيز از اين كه در غير رضاى خدا، به شاعرى يا لطيفه گويى يا دلقكى، درهمى ببخشى، يا جامه اى را از تن بيرون بياورى، يا متاعى را بر چارپايى، حمل كنى و هديه دهى، مگر آنكه همانندش را در راه خدا بخشش كنى!
امام صادق عليه السلام در طى توصيه هايى كه به استاندار اهواز مى كند، مى فرمايد:بايد جوايز و عطايا و خلعت هايى را كه مى دهى، به فرماندهان لشگر و فرستادگان و خدمتكاران و نامه رسانان و شرطه ها (پيش مرگان) و پنج گروه لشگر بدهى.
معلى بن خنيس گويد: روزى به امام صادق عليه السلام عرض كردم: نعمت هايى را كه بنى عباس دارند بياد آوردم و با خود گفتم: اگر اين نعمت ها براى شما مى بود، ما هم با شما، در خوشى بوديم.
امام صادق عليه السلام فرمود:هيهات اى مُعَلّى! اگر چنين مى بود (و ما حاكم بوديم) براى ما جز تدبير شبانه و تلاش روزانه و پوشاك زبر و درشت و خوراك سخت و بى خورش، چيزى نبود ... .
حفص بن غياث مى گويد: از امام صادق عليه السلامدرباره ى تقسيم بيت المال پرسيدند، فرمود:اهل اسلام، فرزندان آن محسوب مى شوند. در امكانات بيت المال، من، برابرشان مى دانم. امتيازات معنوى آنان، بين آنها و خدا محاسبه مى شود. [لذا، ]همانند فرزندان يك نفر كه فضيلت و صلاحيت، سبب فزونى ارث بردن يكى بر ديگرى ـ كه ضعيف و ناقص است ـ نمى شود. [مسلمانان نيز، اين چنين هستند.]
حضرت، در ادامه فرمود: پيامبر صلي الله عليه و آله در آغاز اسلام، چنين رفتار مى كرد ولى ديگران گفتند: ما، برخى را بر اساس سابقه ى بيشتر در اسلام، از نظر اقتصادى امتياز مى بخشيم.
