امام على عليه السلام : هر كه در طلب دنيا بكوشد، آن را از دست بدهد و هركه از آن دست شويد، دنيا خود نزد او آيد .
امام على عليه السلام : حكايتِ دنيا، حكايتِ سايه توست كه اگر بايستى مى ايستد و اگر دنبالش كنى دور مى شود .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : أيُّها الذامُّ للدنيا المُغتَرُّ بِغُرورِها المَخدُوعُ بِأباطيلِها ، أ تَغتَرُّ بالدنيا ثُمّ تَذُمُّها ؟ ! أنتَ المُتَجرِّمُ علَيها أم هي المُتجَرِّمَةُ علَيكَ ؟ ! متى استَهوَتْكَ أم متى غَرَّتكَ؟ !···
إنَّ الدنيا دارُ صِدقٍ لِمَن صَدَقَها ، و دارُ عافيةٍ لِمَن فَهِمَ عنها ، و دارُ غِنىً لِمَن تَزَوَّدَ مِنها .
امام على عليه السلام : اى كسى كه دنيا را نكوهش مى كنى، اما فريفته پوچيها و اباطيل آن هستى! فريفته دنيايى و نكوهشش مى كنى؟ آيا تو او را مجرم و گناهكار مى دانى يا او تو را چنان مى داند؟ دنيا كِى شيفته ات كرد يا كِى فريبت داد؟ . . . دنيا براى كسى كه از در راستى با آن درآيد سراى راستى است و براى كسى كه آن را نيك بفهمد سراى عافيت و سعادت است و براى كسى كه از آن توشه بردارد سراى توانگرى و بى نيازى است .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : إنّما الدنيا مُنتهى بَصَرِ الأعمى ، لا يُبصِرُ مِمّا وراءَها شيئاً ، و البَصيرُ يَنفُذُها بَصَرُهُ و يَعلَمُ أنّ الدارَ
وراءَها ، فالبصيرُ مِنها شاخِصٌ ، و الأعمى إلَيها شاخِصٌ ، و البصيرُ مِنها مُتزوِّدٌ ، و الأعمى لها مُتزوِّدٌ .
امام على عليه السلام : همانا دنيا آخرين ديدرس انسان كور است و فراتر از آن را نمى بيند ، اما شخص بينا و با بصيرت نگاهش را از دنيا فراتر مى برد و مى داند كه سراى حقيقى در وراى اين دنياست . پس بينا، از دنيا دل بركَند و كور، به آن روى آورد . شخصِ با بصيرت، از آن توشه بر مى دارد و كور، براى آن توشه فراهم مى آورد .
امام على عليه السلام : هر كه به وسيله دنيا نگاه كند [و آن را آينه عبرت سازد] دنيا بينايش گرداند و هر كه به دنيا بنگرد [و جز آن نبيند] دنيا كورش سازد ( وراى آن را نبيند) .
امام على عليه السلام : دنيا، خوابى است و فريفته شدن به آن، مايه پشيمانى است .
امام على عليه السلام : دنيا، بازار زيان است .
امام على عليه السلام : دنيا، ميدان به خاك افتادنِ خِردهاست .
امام على عليه السلام : دنيا، مضحكه اى گريه انگيز است .
امام على عليه السلام : دنيا، طلاق داده انسان هاى زيرك است .