امام على عليه السلام : بد سرايى است دنيا براى كسى كه خود را در آن [براى آخرت ]آماده نكند و در آن بيمناك نباشد .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : إنّ اللّه َ سبحانَهُ قد جَعَلَ الدنيا لِما بعدَها ، و ابتَلى فيها أهلَها ، لِيَعلَمَ أيُّهُم أحسَنُ عَمَلاً ، و لَسنا للدنيا خُلِقنا ، و لا بالسَّعي فيها اُمِرنا .
امام على عليه السلام : همانا خداى سبحان دنيا را براى پس از آن آفريده و اهل دنيا را در آن مى آزمايد تا معلوم شود كه چه كسى نيك كردارتر است ، ما براى دنيا آفريده نشده ايم و به كوشش در آن [براى به دست آوردن حطام دنيوى] مأمور نگشته ايم .
امام على عليه السلام : دنيا ، نه براى خودش ، كه براى جز خود آفريده شده است .
عنه عليه السلام : أخرِجُوا مِن الدنيا قلوبَكُم قَبلَ أن تَخرُجَ منها أبدانُكُم ، ففيها اختُبِرتُم و لِغيرِها خُلِقتُم .
امام على عليه السلام : پيش از آن كه پيكرهايتان از دنيا برود ، دلهاى خود را از آن بيرون بريد ؛ زيرا در اينجا آزمايش مى شويد و براى جز آن آفريده شده ايد.
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : ألا إنَّ الدنيا دارٌ لا يُسلَمُ منها إلاّ فيها (بالزُّهدِ) ، و لا يُنْجى بشيءٍ كانَ لها ، ابتُلِيَ الناسُ بها فِتنةً فما أخَذُوهُ
منها لها اُخرِجوا مِنه و حوسِبوا علَيهِ ، و ما أخَذُوهُ مِنها لِغَيرِها قَدِموا علَيهِ و أقاموا فيهِ .
امام على عليه السلام : بدانيد كه دنيا سرايى است كه هيچ كس از آن به سلامت نمى رهد ، جز با دل بركندن از آن . و هيچ كس به واسطه كارى كه براى دنيا كند ، نجات نمى يابد . مردم براى آزمايش، گرفتار دنيا شده اند . آنچه را از دنيا به خاطر دنيا برگرفتند از دستشان برود و بايد حساب پس دهند و آنچه را از دنيا براى غير آن (آخرت) به دست آوردند، به آن برسند و هميشه با آنهاست .
امام على عليه السلام : اندكِ دنيا ، بهتر است از بسيار آن و آنچه به قدر كفايت باشد ، شايسته تر است از آن مقدار كه به نابودى آدمى انجامد .
عنه عليه السلام : مَتاعُ الدنيا حُطامٌ ، و تُراثُها كُبابٌ ، بُلغَتُها أفضلُ مِن أثَرَتِها ، و قُلعَتُها أركَنُ من طُمَأنينَتِها ، حُكِمَ بالفاقةِ على مُكثِرِها ، و اُعينَ بِالراحةِ مَن رَغِبَ عنها .
امام على عليه السلام : متاع دنيا ، همچون خرده ريز و بى ارزش است و مال و ميراثش گل و لاى و لجن . به قدر كفاف از آن برگرفتن، بهتر است از جمع كردن آن . دل بركندن از آن آرام بخش تر است تا دل بستن به آن. فزون خواه، محكوم به فقر و درويشى است و دنيا گريز، در آرامش و آسودگى .
عنه عليه السلام ـ لرجلٍ شكا إليه الحاجةَ ـ : اِعلَم أنّ كلَّ شيءٍ تُصيبُهُ مِن الدنيا فوقَ قُوتِكَ فإنّما أنتَ فيهِ خازنٌ لِغيرِكَ .
امام على عليه السلام ـ به مردى كه از نيازمندى خود نزد او شِكوه كرد ـ فرمود : بدان كه هر چه از دنيا بيش از قوت و نيازت به تو رسد تو خزانه دار آن براى ديگران هستى .
امام على عليه السلام : در دنيا بيش از احتياج نجوييد و بيش از كفاف از آن نخواهيد .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : هَؤلاءِ أنبياءُ اللّه ِ و أصفياؤهُ تَنَزَّهوا عنِ الدنيا ··· ثُمّ اقتَصَّ الصالحونَ آثارَهُم ··· و أنزَلُوا الدنيا مِن أنفسِهِم كالمِيتَةِ التي لا يَحِلُّ لِأحَدٍ أن يَشبَعَ منها إلاّ في حال الضرورةِ إلَيها ، و أكَلُوا مِنها بقَدرِ ما أبقَى لَهمُ النَّفسَ و أمسَكَ الرُّوحَ ، و جَعَلُوها بمنزلةِ الجِيفةِ التي اشتَدَّ نَتنُها ، فَكُلُّ مَن مَرَّ بها أمسَكَ على فِيهِ ، فَهُم يَتَبَلَّغُونَ بأدنَى البلاغِ ···
إخواني ، و اللّه ِ لَهِيَ في العاجلةِ و الآجلَةِ ـ لِمَن ناصَحَ نفسَهُ في النَّظَرِ و أخلَصَ لها الفكرَ ـ أنتَنُ مِن الجِيفةِ ، و أكرَهُ مِن المِيتةِ ، غيرَ أنَّ الذي نَشَأ في دِباغِ الإهابِ لا يَجِدُ نَتْنَهُ و لا تُؤْذِيهِ رائحتُهُ ما تُؤذِي المارَّ بهِ
و الجالسَ عندَهُ .
امام على عليه السلام : اين پيامبران و برگزيدگان خدا هستند كه از دنيا دل بركندند . . . و سپس مردمان صالح و پارسا در پى آنان رفتند . . . و دنيا را چون مردارى ديدند كه جز در حال ضرورت، خوردن از آن بر هيچ كس روا نيست و از آن به اندازه اى خوردند كه زنده بمانند و نميرند و دنيا را به منزله لاشه اى بس گنديده دانستند كه هر كس [از آنها] بر آن مى گذشت دهان [و بينى] خود را مى گرفت . آنان از دنيا به كمترين قوت بسنده مى كردند···
برادران من! به خدا سوگند، دنيا ، در اين سراى و آن سراى ـ در نظر كسى كه انديشه اش را ناب و فكرش را خالص گرداند ـ گنديده تر از لاشه و نا خوشايندتر از مردار است ، اما آن كه كارش دباغى پوست است ، مانند كسى كه از كنار آن لاشه و مردار مى گذرد، يا نزديكش نشسته است، گنديدگى آن را حس نمى كند و بوى
آن آزارش نمى دهد.