الإمامُ عليٌّ عليه السلام : إنّما مَثَلُ مَن خَبَرَ الدنيا كَمَثَلِ قومٍ سَفْرٍ نَبا بِهِم مَنزِلٌ جَديبٌ فَأمُّوا مَنزِلاً خَصيباً و جَناباً مَرِيعاً، فاحتَمَلُوا
وَعْثاءَ الطريقِ ، و فِراقَ الصديقِ ، و خُشُونةَ السَّفَرِ ، و جُشوبَةَ المَطعَمِ ، لِيَأتُوا سَعَةَ دارِهِم و مَنزِلَ قَرارِهِم .
امام على عليه السلام : داستان آن كس كه دنيا را آزموده ، همچون حكايت گروه مسافرانى است كه فرود آمدن در منزلى خشك و بى آب و علف را خوش ندارند و برآنند تا به جايى پُر نعمت و سرسبز و خرّم فرود آيند ؛ از اين رو، دشوارى راه و فراق يار و سختى سفر و ناگوارى خوراك را تحمّل مى كنند، تا به سراى وسيع و دلباز و منزل آسوده خود درآيند .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : هَل هي إلاّ كَلَعقَةِ الآكِلِ ، و مَذقَةِ الشارِبِ ، و خَفقَةِ الوَسْنانِ ؟! .
امام على عليه السلام : آيا دنيا چيزى جز بمانندِ انگشت ليسيدن خورنده و قورت دادن آب دهان نوشنده و چُرتى است كه خواب آلوده مى زند؟
امام على عليه السلام : بر خود آسان گير ؛ زيرا بزودى مى روى ، و همنشينى [با دنيا ]اندك است و درنگ [در دنيا ]كوتاه .
امام على عليه السلام : هر چيزِ فناپذير ، اندك است .
امام على عليه السلام : دنيا رفتنى و نابود شدنى است ؛ اگر آن براى تو بماند تو براى آن نمى مانى .
امام على عليه السلام : در شگفتم از كسى كه دنيا ، اين سراى فنا را آباد مى كند، در حالى كه در سراى بقا فرود مى آيد!
عنه عليه السلام : كُونُوا كالسـابِقينَ قَبلَكُم و الماضينَ أمامَكُم ، قَوَّضُوا مِنَ الدنيا تَقويضَ الراحلِ ، و طَوَوْها طَيَّ المَنازِلِ .
امام على عليه السلام : همچون كسانى باشيد كه پيش از شما رفتند و كسانى كه پيش روى شما مُردند ؛ آنان چون مسافرانى كه خيمه خويش را برمى كَنند ، خيمه خود را از دنيا بركندند و همچنان كه منزلها[ى سفر ]پيموده مى شود ، آن را پيمودند و رفتند .
عنه عليه السلام ـ في مُناجاتِـهِ ـ : إلهي كيـفَ يُنتَهَجُ في دارٍ حُفِرَتْ لَنا فيها حَفائرُ صَرعَتِها ··· إلهي فإليكَ نَلتَجئُ مِن مكائدِ خُدعَتِها ، و بكَ نَستَعينُ على عُبورِ قَنطَرَتِها .
امام على عليه السلام ـ در مناجات خويش ـ گفت : الهى! چگونه مى توان در سرايى راه پيمود كه در آن چاله هايى بر سر راه ما حفر شده كه از پاى در مى آورد ؟ . . . الهى! از مكر و نيرنگهاى دنيا به تو پناه مى بريم و براى گذشتن از پُل دنيا از تو مدد مى جوييم .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : أيّها الناسُ ، إنّما الدنيا دارُ مَجازٍ و الآخِرةُ دارُ قَرارٍ ، فخُذوا مِن مَمَرِّكُم لِمَقَرِّكُم .
امام على عليه السلام : اى مردم! دنيا سراى گذر است و آخرت سراى ماندن . پس ، از گذرگاه خود براى اقامتگاه خود [توشه ]برگيريد .
عنه عليه السلام : الدنيا دارُ مَمَرٍّ لا دارُ مَقَرٍّ ، و الناسُ فيها رجُلانِ : رجلٌ باعَ فيها نفسَهُ فأوبَقَها ، و رَجُلٌ ابتاعَ نفسَهُ فَأعتَقَها .
امام على عليه السلام : دنيا سراى گذر است نه جاى ماندن و مردم در آن دو دسته اند : كسى كه در دنيا خود را فروخت و در نتيجه ، خويشتن را نابود (زندانى) كرد و كسى كه خود را خريد و در نتيجه ، خويشتن را آزاد ساخت .