احادیث امیرالمؤمنین علی علیه السلام

امام على عليه السلام : رأى خويش را به چيزهايى كه مربوط به تو مى شود محدود كن .

امام على عليه السلام : دور باد رأى كسى كه با من مخالفت كند ؛ من از زمانى كه حق به من نمايانده شد ، در آن ترديد نكرده ام .

امام على عليه السلام : اى مردم! ابتدا احكام ، سپس تجارت! به خدا قسم كه ربا در ميان اين امّت، نا پيداتر از حركت مورچه بر روى تخته سنگ سياه است .

امام على عليه السلام : آن كه بدون دانستن احكام دين سوداگرى كند ، به ورطه ربا افتد .

امام على عليه السلام : كسى كه احكام دين خود را نداند و دست به سوداگرى زند ، بارها و بارها گرفتار ربا شود .

امام على عليه السلام : چون خداى سبحان آيه «الف ، لام ، ميم . آيا مردم پندارند كه رها مى شوند و آزمايش نمى شوند؟ » را نازل فرمود ، دانستم كه تا رسول خدا صلى الله عليه و آله در ميان ماست، گرفتار آن آزمايش نخواهيم شد . پس ، عرض كردم : اى رسول خدا ! اين آزمايش چيست؟ . .
فرمود : اى على! مسلمانان به وسيله اموالشان آزمايش خواهند شد و به خاطر دينشان بر خدايشان منّت مى نهند و آرزوى رحمت او را مى كنند و خود را از خشم او در امان مى دانند و با شب اى دروغين و خواهشهاى غفلت زا، حرام او را حلال مى گردانند ، شراب را به نام آب انگور يا خرما حلال شمرده، مى نوشند و حرام را به نام هديه و ربا را به نام بيع مى گيرند .

امام على عليه السلام : خداوند همه پيامبران مرسل را از آدم تا محمّد صلى الله عليه و آله زنده مى كند كه در حضور من با شمشير بر فرق سر مردگان و زندگان و همه جن و انس مى كوبند . . . مرا بازگشت در پى بازگشت و رجعت در پى رجعت است و من صاحب اين بازگشتها و رجعتها و صاحب يورشها و انتقامها هستم .

امام على عليه السلام : هر اميدوارى جوينده است و هر بيمناكى گريزان [از آنچه مى ترسد].

امام على عليه السلام ـ در نامه خود به زياد ـ نوشت : آيا در حالى كه نزد خداوند از متكبّرانى ، اميد دارى كه پاداش فروتنان را به تو دهد، و در حالى كه در نعمت غوطه ورى و آن را از مستمندان و بيوه زنان دريغ مى دارى ، چشم طمع به ثواب صدقه دهندگان دوخته اى؟ همانا آدمى در برابر كارهايى كه پيشاپيش فرستاده است پاداش مى بيند و نزد آنچه فرستاده است مى رود .

امام على عليه السلام ـ درباره كسى كه مدّعى اميدوار بودن است ـ فرمود : به گمان خود ادّعا مى كند كه به خدا اميد دارد ؛ به خداى بزرگ قسم كه دروغ مى گويد؛ و گرنه چرا اميدوارى او در كردارش پيدا نيست؟ چه ، هركه اميدوار باشد ، اميد او از كردارش معلوم مى شود . هر اميدى ، جز اميد به خدا ، ديوانگى است و هر ترس حقيقى ، جز ترس از خدا ، آفت و بيمارى است .