امام على عليه السلام : سبب محبّت ، خوشرويى است .
امام على عليه السلام : سبب اصلاح نفس ، پارسايى است .
امام على عليه السلام : سبب از بين رفتن ورع ، طمع است .
امام على عليه السلام : سبب ويرانى ، سوءِ تدبير است .
عنه عليه السلام : لكنَّ اللّه َ يَختَبِرُ عِبادَهُ بأنواعِ الشَّدائدِ ، و يَتَعَبَّدُهُم بأنواعِ المَجاهِدِ ، و يَبتَلِيهِم بضُرُوبِ المَكارِهِ ، إخراجا للتَّكَبُّرِ مِن قُلُوبِهِم ، و إسكانا لِلتَّذَلُّلِ في نُفُوسِهم ، و ليَجعَلْ ذلكَ أبوابا فُتُحا إلى فَضلِهِ ، و أسبابا ذُلُلاً لِعَفوِهِ .
امام على عليه السلام : خداوند بندگان خود را با انواع سختيها مى آزمايد و از طريق سختگيريهاى گوناگون آنان را به عبادت و پرستش وا مى دارد و به انواع ناملايمات و امور ناخوشايند گرفتارشان مى سازد، تا غرور را از دلهاى آنان بيرون برد و افتادگى را در جانهايشان بنشاند، و نيز تا آن [آزمايشها و سختيها] را، درهايى گشاده به سوى فضل و احسان خويش و اسبابِ آسان براى [رسيدن آنان به ]گذشت و بخشايش خود قرار دهد .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ مِن وَصاياهُ لاِبنِهِ الحسنِ عليه السلام ـ : فَإنّي اُوصِيكَ بِتَقوَى اللّه ِ ـ أيْ بُنَيَّ ـ و لُزومِ أمرِهِ ، و عِمارَةِ قَلبِكَ بِذِكرِهِ ، و الاعتِصامِ بِحَبلِهِ ، و أيُّ سَبَبٍ أوثَقُ مِن سَبَبٍ بَينَكَ و بَينَ اللّه ِ إن أنتَ أخَذتَ بهِ .
امام على عليه السلام ـ در سفارش به فرزند خود حسن عليه السلام ـ فرمود : تو را اى فرزندم سفارش مى كنم به تقواى خدا و پايبندى به فرمان او و آباد كردن دلت به ياد او و چنگ زدن به ريسمان او . و چه ريسمانى براى گرفتن ، محكمتر از ريسمانى است كه ميان تو و خداست . . . ؟
امام على عليه السلام : اطاعت از خداوند، محكمترين ريسمان است .
عنه عليه السلام : إنّ اللّه َ سبحانَهُ لَم يَعِظ أحَدا بِمِثلِ هذا القرآنِ ، فإنّهُ حَبلُ اللّه ِ المَتِينُ ، و سَبَبُهُ الأمِينُ .
امام على عليه السلام : خداوند سبحان هيچ كس را به اندرزى چون اين قرآن موعظه نكرد ؛ زيرا قرآن ، طناب محكم خداوند ، و ريسمان قابل اعتماد اوست .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ لِقَنْبرٍ و قد رامَ أن يَشتِمَ شاتِمَهُ ـ : مَهْلاً يا قَنبرُ ! دَعْ شاتِمَكَ مُهانا تُرْضِ الرَّحمنَ و تُسخِطُ الشَّيطانَ و تُعاقِبُ عَدُوَّكَ ، فَوَالذي فَلَقَ الحَبَّةَ و بَرَأ النَّسَمَةَ ما أرضَى المؤمنُ رَبَّهُ بِمِثلِ الحِلْمِ ، و لا أسخَطَ الشَّيطانَ بِمِثلِ الصَّمتِ ، و لا عُوقِبَ الأحمَقُ بمِثلِ السُّكوتِ عَنهُ .
امام على عليه السلام ـ به قنبر ، كه خواست به كسى كه بدو ناسزا گفته بود ناسزا گويد ـ فرمود : آرام باش قنبر! دشنام گوىِ خود را خوار و سرشكسته بگذار، تا خداى رحمان را خشنود و شيطان را ناخشنود كرده و دشمنت را كيفر داده باشى . قسم به خدايى كه دانه را شكافت و خلايق را بيافريد ، مؤمن، پروردگار خود را با چيزى همانند بردبارى و گذشت خشنود نكرد و شيطان را با حربه اى چون خاموشى به خشم نياورد و احمق به چيزى مانند سكوت در مقابل او مجازات نشد .
امام على عليه السلام : هيچ دو نفرى يكديگر را ناسزا نگفتند مگر آن كه پست ترينشان چيره گشت .