امام على عليه السلام : ثمره شناخت، پشت كردن به سراى فناست.
امام على عليه السلام : در شگفتم از كسى كه پروردگارش را مى شناسد، چگونه براى سراى جاويد نمى كوشد؟!
عنه عليه السلام : إن عَقَلتَ أمرَكَ أو أصَبتَ مَعرِفةَ نَفسِكَ ، فَأعرِضْ عَنِ الدّنيا و ازهَدْ فِيها ؛ فَإنَّها دارُ الأشقياءِ ، و لَيسَت بِدارِ السُّعَداءِ ، بَهجَتُها زُورٌ ، و زينَتُها غُرورٌ ، و سَحائبُها مُتَقشِّعَةٌ ، و مَواهِبُها مُرتَجِعَةٌ .
امام على عليه السلام : اگر [براستى] در كار خود انديشيده اى يا به خود شناسى رسيده اى، از دنيا روى بگردان و دل از آن بر كن؛ زيرا كه دنيا سراى شور بختان است نه سراى نيكبختان. خوشى و شادمانى آن دروغ ، زر و زيورش فريب و تكّه ابرهايش پراكنده است و عطايايش باز گرفته مى شود.
امام على عليه السلام : در شگفتم از كسى كه خود را شناخته است، چگونه به سراى فانى خو مى گيرد؟!
امام على عليه السلام : هر كه خداوند سبحان را شناسد هرگز بدبخت نشود.
امام على عليه السلام : هر كه خدا را شناسد، تنها شود.
امام على عليه السلام : هر كه به معرفت دست يابد خويشتندار شود.
عنه عليه السلام : إنَّهُ لا يَنبَغي لِمَن عَرَفَ عَظَمَةَ اللّه ِ أن يَتَعَظَّمَ ؛ فإنَّ رِفعَةَ الّذينَ يَعلَمونَ ما عَظَمَتُهُ أن يَتَواضَعوا لَهُ .
امام على عليه السلام : كسى كه عظمت خداى را شناخت، نسزد كه خويشتن را بزرگ بشمارد؛ زيرا بلند مرتبگىِ كسانى كه عظمت خدا را مى دانند به اين است كه در برابر او فروتن باشند.
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : يَنبَغي لِمَن عَرَفَ اللّه َ سُبحانَهُ أن لا يَخلُوَ قَلبُهُ مِن رَجائهِ و خَوفِهِ .
امام على عليه السلام : شايسته است كسى كه خداوند سبحان را مى شناسد، دلش از بيم و اميد به او خالى نباشد.
امام على عليه السلام : شايسته است كسى كه خداوند سبحان را مى شناسد، به آنچه نزد اوست روى آورد.