امام على عليه السلام : هر كس سر نيزه خشم را به خاطر خداوند سبحان تيز كند، بر نيروهاى باطل چيره شود.
عنه عليه السلام : مَن شَنِئ الفاسِقينَ و غَضِبَ للّه ِِ ،
غَضِبَ اللّه ُ لَهُ و أرضاهُ يومَ القِيامَةِ .
امام على عليه السلام : هر كه با نابكاران دشمنى ورزد و براى خدا خشم گيرد، خداوند به خاطر او خشم گيرد و روز قيامت خشنودش گرداند.
عنه عليه السلام ـ عندَ وَداعِ أبي ذَرٍّ لَمّا سَيَّرَهُ عثمانُ إلَى الرَّبَذَةِ ـ : يا أبا ذَرٍّ ، إنّك إنّما غَضِبتَ للّه ِِ عَزَّ و جلَّ ، فَارجُ مَن غَضِبتَ لَهُ ، إنّ القَومَ خافُوكَ على دُنياهُم و خِفتَهُم على دِينِكَ ، فَأرحَلُوكَ عَن الفِناءِ و امتَحَنُوكَ بالبَلاءِ ، و و اللّه ِ لو كانَتِ السماواتُ و الأرضُ على عَبدٍ رَتقا ثُمّ اتَّقَى اللّه َ عَزَّ و جلَّ جَعَلَ لَهُ مِنها مَخرَجا ، فلا يُؤنِسْكَ إلاّ الحَقُّ ، و لا يُوحِشْكَ إلاّ الباطِلُ ··· .
.
امام على عليه السلام ـ آنگاه كه عثمان ابوذر را به ربذه تبعيد كرد و حضرت براى خداحافظى با او بيرون رفت ـ فرمود : اى ابوذر! تو به خاطر خدا خشم گرفتى. پس به همان كسى كه از بهر او به خشم آمدى اميدوار باش. اين جماعت بر دنياى خويش از تو ترسيدند و تو بر دين خود از آنها ترسيدى. از اين رو، تو را از خانه ات كوچاندند و به رنج و سختيت در افكندند. به خدا سوگند، اگر آسمانها و زمين بر روى بنده اى بسته باشد اما اين بنده تقواى خدا در پيش گيرد، خداوند براى او برونشوى مى گشايد. پس، با چيزى جز حق همدم مشو و از چيزى جز باطل مگريز··· .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : مَن غَضِبَ على مَن لا يَقدِرُ على مَضَرَّتِهِ طالَ حُزنُهُ و عَذَّبَ نفسَهُ .
امام على عليه السلام : هر كه بر كسى خشم گيرد كه نمى تواند به او زيانى برساند، اندوهش به درازا كشد و خود را شكنجه دهد.
عنه عليه السلام : ألا و إنّ هذهِ الدنيا التي أصبَحتُم تَتَمَنَّونَها و تَرغَبُونَ فيها ، و أصبَحَت تُغضِبُكُم و تُرضِيكُم لَيسَت بِدارِكُم .
امام على عليه السلام : بدانيد اين دنيايى كه آرزومند آن شده ايد و بدان رغبت مى ورزيد و او شما را گاه به خشم مى آورد و گاه خشنود مى سازد، سراى [هميشگى ]شما نيست.
امام على عليه السلام : در هنگام خشم جايى براى خشنوديت نيز باقى بگذار و هرگاه خشم گرفتى مگذار اوج بگيرد.
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : كانَ في الأرضِ أمانانِ مِن عذابِ اللّه ِ ، و قد رُفِعَ أحَدُهُما ، فَدُونَكُمُ الآخَرَ فَتَمَسَّكوا بهِ : أمّا الأمانُ الذي رُفِعَ فهُو رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله ، و أمّا الأمانُ الباقِي فالاستِغفارُ ، قالَ اللّه ُ تعالى : «وَ ما كانَ اللّه ُ لِيُعَذِّبَهُم و أنتَ فيهِم و ما كانَ اللّه ُ مُعَذِّبَهُم وَ هُم يَستَغفِرونَ» .
.
امام على عليه السلام : بر روى زمين دو عامِل ايمن كننده از عذاب خدا وجود داشت كه يكى از آن دو از دست رفت. پس آن ديگرى را بگيريد و بدان چنگ در زنيد. امّا آن ايمنى بخشى كه از دست رفت، پيامبر خدا صلى الله عليه و آله بود و آن كه باقى است، استغفار است. خداوند متعال مى فرمايد : « [اى محمّد!] تا تو در ميان آنان هستى، خدا عذابشان نمى كند و تا زمانى كه آمرزش مى طلبند، خدا عذابشان نكند».
امام على عليه السلام : آمرزش خواهى، گناهان را پاك مى كند.
امام على عليه السلام : در شگفتم از كسى كه آمرزش خواهى را دارد و با اين حال نوميد مى شود.
امام على عليه السلام : با آمرزش خواهى، خود را معطّر كنيد تا بوى گناهان شما را رسوا نكند.