عنه عليه السلام ـ في صفةِ أهلِ الضلالِ ـ : آثَرُوا عاجِلاً و أخَّروا آجِلاً ، و تَرَكُوا صافِيا و شَرِبُوا آجِنا ، كَأنِّي أنظُرُ إلى فاسِقِهم و قد صَحِبَ المُنكَرَ فَألِفَهُ ، و بَسِئَ بهِ و وافَقَهُ ، حتّى شابَت علَيهِ مَفارِقُهُ ، و صُبِغَت بهِ خلائقُهُ .
امام على عليه السلام ـ در وصف گمراهان ـ فرمود: دنيا را برگزيدند و آخرت را فرو گذاشتند، آب زلال را رها كردند و آب گنديده را نوشيدند. گويى يكى از فاسقان آنها را مى بينم كه زشت كارى را در پيش گرفته و با آن دمخور و مأنوس و سازگار شده است، تا جايى كه موهاى سرش در آن زشت كارى سفيد گشت و اخلاق و عادات او رنگ آن را پذيرفت.
الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ لَمّا سُئلَ عن أفصَحِ النّاسِ ـ : المُجِيبُ المُسكِتُ عِندَ بَديهَةِ السُّؤالِ .
امام على عليه السلام ـ در پاسخ به اين پرسش كه : شيوا سخن ترين مردم كيست؟ ـ فرمود: كسى كه به سؤالِ ناگهانى پاسخ دندان شكن دهد.
امام على عليه السلام : ما شيوا سخن تر و خير خواه تر و خوش سيماتريم.
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : الارتِقاءُ إلَى الفَضائلِ صَعبٌ مُنْجٍ ، الانحِطاطُ إلَى الرَّذائلِ سَهلٌ مُرْدٍ .
امام على عليه السلام : بالا رفتن بر نردبان فضيلتها دشوار، اما رهايى بخش است و فرود آمدن به سوى پستيها آسان، اما مُهلك است.
امام على عليه السلام : نفْس خويش را به [پذيرفتن ]فضيلتها مجبور كن؛ زيرا رذايل سرشتى توست.
امام على عليه السلام : محكمترين وسيله ها[ى كمال و قرب الهى ]فضيلت هاى نيكوست.
امام على عليه السلام : با به دست آوردن فضيلت ها، دشمن سركوب مى شود.
امام على عليه السلام : افتخار آدمى به فضيلت اوست، نه به تبار او.
امام على عليه السلام : هر كه فضيلت هايش اندك باشد، وسيله هايش [براى رسيدن به كمال و قرب الهى ]سست گردد.
امام على عليه السلام : در سختيهاى پياپى است كه فضيلت هاى انسان آشكار مى شود.