امام على عليه السلام : فراوانى مال و ثروت، دل ها را تباه مى كند و گناهان را پديد مى آورد.
امام على عليه السلام : افزودن بر چيزى (تفاخر به زياد داشتن چيزى) كه نه آن براى تو مى ماند و نه تو برايش مى مانى، از بزرگترين نادانى است.
عنه عليه السلام : فلا يَغُرَّنَّكَ سَوادُ النّاسِ مِن نَفسِكَ ، و قَد رأيتَ مَن كانَ قَبلَكَ مِمَّن جَمَعَ المالَ ، و حَذِرَ الإقلالَ ، و أمِنَ العَواقِبَ ـ طُولَ أمَلٍ و استِبعادَ أجَلٍ ـ كيفَ نَزَلَ بهِ المَوتُ فأزعَجَهُ عَن وَطنِهِ ··· أ ما رَأيتُمُ الّذينَ يأمُلُونَ بَعيدا ، و يَبنونَ مَشِيدا ، و يَجمَعونَ كثيرا؛ كيفَ أصبَحَت بُيوتُهُم قُبورا ، و ما جَمَعوا بُورا ، و صارَت أموالُهُم للوارِثينَ ، و أزواجُهُم لقَومٍ آخَرِينَ ؟ ! .
امام على عليه السلام : انبوهىِ مردم تو را نفريبد و از خويشتن غافل نسازد، در حالى كه ديده اى پيش از تو كسانى بودند كه، بر اثر آرزوى دراز و دور ديدن مرگ، مال و ثروت گرد آوردند و از نا داراى پرهيز كردند و از عواقب [آن]خود را ايمن پنداشتند. چگونه مرگ بر آنان فرود آمد و ايشان را از وطنشان بيرون راند··· آيا نديديد كسانى را كه آرزوى دراز داشتند و ساختمان هاى استوارى ساختند و مال فراوان گرد آوردند، چگونه گورها، خانه هاى آنان شد و آنچه گرد آورده بودند تباه گرديد و اموالشان نصيب ميراث خواران شد و زنانشان از آنِ ديگران شدند!
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : إنّ أعظَمَ الحَسَراتِ يَومَ القِيامَةِ حَسرَةُ رجُلٍ كَسَبَ مالاً في غيرِ طاعَةِ اللّه ِ ، فوَرِثَهُ رجُلٌ فأنفَقَهُ في طاعَةِ اللّه ِ سبحانَهُ ، فدَخَلَ بهِ الجَنّةَ و دَخَلَ الأوّلُ بهِ النّارَ .
امام على عليه السلام : بزرگترين حسرت ها در روز قيامت، حسرت مردى است كه مالى را از راه ناروا به دست آورَد و آن را براى مردى به ارث گذارَد و او آن را در راه طاعت خداى سبحان خرج كند و به سبب آن به بهشت رود و آن اوّلى به واسطه آن به دوزخ رود.
عنه عليه السلام : يا ابنَ آدمَ ، كُنْ وَصِيَّ نَفسِكَ في مالِكَ ، و اعمَلْ فيهِ ما تُؤثِرُ أن يُعمَلَ فيهِ مِن بَعدِكَ .
امام على عليه السلام : اى فرزند آدم! تو خود وصىّ خويش در اموالت باش و با آن همان كن كه ترجيح مى دهى بعد از تو با آن چنان شود.
امام على عليه السلام : هر كس مالى را به ناحق كسب كند، آن را در راهى خرج كند كه اجرى نداشته باشد.
امام على عليه السلام : كسى كه مالى را از راه نا روايش به دست آورد، آن را به ناروا خرج كند.
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : مَن كانَ لَهُ مالٌ فإيّاهُ و الفَسادَ؛ فإنّ إعطاءَكَ المالَ في غَيرِ وَجهِهِ تَبذيرٌ .
و إسرافٌ ، و هُو يَرفَعُ ذِكرَ صاحِبهِ في النّاسِ ، و يَضَعُهُ عِندَ اللّه ِ . و لَم يَضَعِ امرؤٌ مالَهُ في غَيرِ حَقّهِ و عِندَ غَيرِ أهلِهِ إلاّ حَرَمَهُ شُكرَهُم و كانَ خَيرُهُ لغَيرِهِ ، فإن بَقِيَ مَعهُ
مِنهُم مَن يُريهِ الوُدَّ و يُظهِرُ لَهُ الشُّكرَ فإنّما هُو مَلَقٌ و كذبٌ .
امام على عليه السلام : هركه مالى دارد، مبادا تباه كند؛ زيرا بخشيدن بى جهت مال، ريخت و پاش و اسراف است و اين كار نام صاحبش را در ميان مردم بلند مى گرداند و نزد خدا پست مى سازد. هيچ انسانى مالش را بى جا خرج نكرد و به نا اهلش نداد، مگر اينكه از قدردانى آنان محروم گشت و خير و نفعش به ديگرى رسيد و اگر هم در ميان آنان كسى باشد كه با وى اظهار دوستى و قدردانى كند آن در حقيقت چاپلوسى و دروغ است.
امام على عليه السلام : دارايى آن است كه مردم را سود رساند.