عنه عليه السلام : إنّ لِلطّاعَةِ أعلاما واضِحَةً ··· مَن نَكَبَ عَنها جارَ عنِ الحَقِّ ، و خَبَطَ في التِّيهِ ، و غَيَّرَ اللّه ُ نِعمَتَهُ ، و أحَلَّ بهِ نِقمَتَهُ .
امام على عليه السلام : براى طاعت [از خدا ]نشانه هايى آشكار وجود دارد ··· هر كس كه از آنها بيرون شود از راه حق بيرون رود و به سرگردانى گرفتار آيد و خداوند نعمت خويش را تغيير دهد و عذاب و خشم خود را بر او فرو آورد.
عنه عليه السلام : إذا أرادَ اللّه ُ سبحانَهُ إزالَةَ نِعمَةٍ عَن عَبدٍ كانَ أوّلَ ما يُغَيِّرُ عنهُ عَقلُهُ ، و أشَدُّ شَيءٍ علَيهِ فَقدُهُ .
امام على عليه السلام : هرگاه خداوند سبحان بخواهد نعمتى را از بنده اى بگيرد، اولين چيزى كه از او تغيير مى دهد خِرد اوست و سخت ترين چيز برايش اين است كه خِردش را از دست دهد.
امام على عليه السلام : كمترين وظيفه شما در قبال خداوند اين است كه از نعمت هاى او در راه معصيتش كمك نگيريد.
عنه عليه السلام ـ لكُميلٍ ـ : ها إنّ هاهُنا لَعِلما جَمّا (و أشارَ إلى صَدرهِ) لَو أصَبتُ لَهُ حمَلَةً ! بلى أصَبتُ لَقِنا غَيرَ مَأمونٍ علَيهِ ، مُستَعمِلاً آلةَ الدِّين للدّنيا ، و مُستَظهِرا بنِعَمِ اللّه ِ على عِبادِهِ ، و بحُجَجهِ على أوليائهِ .
امام على عليه السلام ـ خطاب به كميل ـ فرمود : هان! در اين جا (اشاره به سينه خود فرمود) دانش فراوانى است، اى كاش براى آنها فرا گيرندگانى مى يافتم! البته تيز هوشانى يافته ام، اما اينان امانتدار و مورد اعتماد نيستند، دين را وسيله دنيا مى كنند، با نعمت هاى خدا بر بندگان او برترى مى جويند و با حجّت هاى او بر دوستانش.
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : يا بنَ آدمَ ، إذا رَأيتَ ربَّكَ سبحانَهُ يُتابِعُ علَيكَ نِعمَهُ و أنتَ تَعصيهِ فاحذَرْهُ .
امام على عليه السلام : اى فرزند آدم! هرگاه ديدى كه گناه مى كنى و با اين حال پروردگار پاك نعمت هايش را پياپى به تو ارزانى مى دارد، از او برحذر باش.
امام على عليه السلام : بسا كسى كه نعمت براى او [مايه ]بلا و گرفتارى است.
عنه عليه السلام : كَم مِن مُستَدرَجٍ بالإحسانِ إلَيهِ ، و مَغرورٍ بالسَّترِ علَيهِ ، و مَفتونٍ بحُسنِ القَولِ فيهِ ! و ما ابتَلَى اللّه ُ أحدا بمِثلِ الإملاءِ لَهُ .
امام على عليه السلام : بسا كسى كه به سبب احسان [خداوند] به او، كم كم به عذاب نزديك شده است و بسا كسى كه به سبب پرده پوشى خداوند بر او، مغرور گشته است و بسا كسى كه به سبب ستايش مردمان از او، فريب خورده است و خداوند هيچ كس را به چيزى مانند مهلت دادن به او نيازموده است.
عنه عليه السلام : أيُّها النّاسُ، لِيَرَكُمُ اللّه ُ مِن النِّعمَةِ وَجِلِينَ كما يَراكُم مِن النِّقمَةِ فَرِقِينَ ؛ إنّهُ مَن وُسِّعَ علَيهِ في ذاتِ يَدِهِ فلَم يَرَ ذلكَ استِدراجا فَقد أمِنَ مَخُوفا ، و مَن ضُيِّقَ علَيهِ في ذاتِ يَدِهِ فلَم يَرَ ذلكَ اختِبارا فَقد ضَيَّعَ مَأمولاً .
امام على عليه السلام : اى مردم! همان گونه كه خداوند شما را از سختى و عذاب ترسان مى بيند بايد از نعمت نيز هراسان ببيند؛ زيرا هر كه دَرِ نعمت به رويش گشوده شود و آن را مهلت خداوندى نداند از پيشامدى ترسناك خود را ايمن پنداشته است و هر كس به تنگدستى گرفتار آيد و آن را آزمايشى [الهى] نداند، پاداشى را كه در انتظار اوست از دست داده است.
عنه عليه السلام : رُبَّ مُنعَمٍ علَيهِ في نفسِهِ مُستَدرَجٌ بالإحسانِ إلَيهِ ، و رُبَّ مُبتَلىً عِند النّاسِ مَصنوعٌ لَهُ .
امام على عليه السلام : بسا كسى كه به او نعمت داده شده و به سبب اين احسان تدريجاً به عذاب نزديك مى شود و اى بسا كسى كه به نظر مردم بلا زده است اما در واقع [با اين بلا ]به او احسان مى شود.
عنه عليه السلام : رُبَّ مُنعَمٍ علَيهِ مُستَدرَجٌ بالنُّعمى ، و رُبَّ مُبتَلىً مَصنوعٌ لَهُ بالبَلوى .
امام على عليه السلام : بسا نعمت داده اى كه به تدريج به خشم خدا نزديكتر مى شود و بسا بلا زده اى كه با آن بلا به او خوبى مى شود.