احادیث امیرالمؤمنین علی علیه السلام

ياد خدا، عقل را آرامش مى دهد، دل را روشن مى كند و رحمت او را فرود مى آورد.

ظلم و تجاوز، انسان را زمين مى زند و مرگ ها را نزديك مى سازد.

كينه توز، روحش در عذاب است و اندوهش دو چندان.

شگفت ترين عضو انسان، قلب اوست و قلب، مايه هايى از حكمت و ضدّ حكمت دارد. اگر آرزو به آن دست دهد، طمع، خوارش مى گرداند و اگر طمع در آن سر بركشد، حرص، نابودش مى كند و اگر نااميدى بر آن مسلّط شود، اندوه، او را مى كُشد... هر كوتاهى، برايش زيانبار است و هر زياده روى، برايش تباهى آفرين.

چهار چيز است كه به هر كس داده شود، خير دنيا و آخرت به او داده شده: راستگويى، امانتدارى، حلال خورى و خوش اخلاقى.

حقّ، راه بهشت است و باطل، راه جهنّم و بر سر هر راهى، دعوت كننده اى است.

هان! ميان حقّ و باطل، جز چهار انگشت فاصله نيست. از آن حضرت درباره معناى اين فرمايش سؤال شد. امام، انگشتان خود را به هم چسباند و آنها را ميان گوش و چشم خود گذاشت و آن گاه فرمودند: باطل اين است كه بگويى: شنيدم و حقّ آن است كه بگويى: ديدم.

مردم، همانند درختانند كه آبشان يكى و ميوه هايشان گوناگون است.

مردم، تا زمانى كه متفاوتند، در خيرند، و هرگاه يكسان گردند، هلاك مى شوند.

خداوند، به راز درون رازداران و پچ پچ نجواكنندگان و گمان هايى كه در دل ها مى گذرد و تصميم هاى قطعى شده، آگاه است.