هر ترسى، واقعى و ماندگار است، مگر ترس از خدا كه ممكن است خيالى [و گذرا] باشد... . انسان، اگر از بنده اى از بندگان خدا بترسد، آثار ترس، در رفتارش آشكار مى شود؛ امّا در برابر پروردگارش چنين نيست. چنين كسى، ترسش از بندگان، نقد [و آشكار] است و ترسش از آفريدگار، پنهان و نسيه.
خداوند، بندگانى دارد كه ترس از خدا، دل هايشان را شكسته و از اين رو، زبان در كام كشيده اند در حالى كه مردمانى سخنور و عاقل و صاحبدل و نجيب اند؛ با اعمال پاك به سوى خدا مى شتابند؛ اعمال زياد را در پيشگاه خدا زياد نمى دانند و به عمل كم، راضى نمى شوند؛ خود را بدترينِ مردم مى دانند، در حالى كه هشيارترين و نيكوكارترينِ مردمان اند.
به خدا سوگند كه جدّى است، نه شوخى! و حقيقت است، نه دروغ! مرگ را مى گويم كه صداى خود را به گوش همگان مى رسانَد و همه را به سرعت مى ميرانَد. پس انبوه مردمان [زنده]، تو را به خودت مغرور نسازد [كه بپندارى مرگى در كار نيست]!
عقل، درختى است كه ريشه آن تقوا، شاخه هايش حياء و ميوه آن، پارسايى است. تقوا به سه چيز دعوت مى كند: دين شناسى، بى رغبتى به دنيا و دل بستگى به خداوند، و حيا به سه چيز دعوت مى كند: يقين، خوش اخلاقى و تواضع، و پارسايى به سه چيز دعوت مى كند: راستگويى، سرعت و شتاب در نيكى ها و دورى از كارهاى شبهه ناك.
