هر چيزى از دو حال، خارج نيست: يا چيزى است كه پيش از اين، روزى من نشده و اميدى به رسيدن به آن در آينده نيز ندارم و يا چيزى است كه تا زمانش نرسد، من به آن نخواهم رسيد، حتّى اگر براى رسيدن به آن، از نيروى اهل آسمان ها و زمين، مددجويم. و چه تعجّب آور است كار اين انسان كه از رسيدن به چيزى كه حتما به او مى رسد، شاد مى شود و براى از دست دادن چيزى كه هرگز به او نمى رسيد، غمگين مى گردد. اگر مى انديشيد، ديده بصيرتش باز مى شد و مى فهميد كه براى او از پيش، برنامه ريزى شده است و به آنچه آسان به دستش مى رسد، اكتفا مى كرد و به دنبال آنچه به دست آمدنى نيست، نمى رفت و دلش از آنچه به دشوارى به دست مى آيد، آسوده مى شد. پس براى كدام يك از اين دو چيز، عمر خود را تباه كنم؟
كسى اهل بصيرت است كه بشنود و بينديشد، و نگاه كند و دريابد، و از عبرت ها بهره گيرد و سپس راه هاى روشن را بپيمايد و بدين ترتيب، خود را از سقوط در پرتگاه ها حفظ كند.
مبادا به خاطر نيكى كردنت به مردم، بر آنان منّت بگذارى يا كار نيكت را بيش از آنچه هست، جلوه دهى يا به آنان وعده اى بدهى و به آن عمل نكنى؛ زيرا منّت گذاشتن، نيكى ات را ضايع مى كند و بزرگ تر جلوه دادن كار، نور حق را [از دل ]مى بَرد.
بدانيد كه با داشتن قرآن [و آگاهى از آن و عمل به آن]، هيچ كس درمانده نخواهد شد و بدون قرآن، كسى به توانگرى نخواهد رسيد. پس درمان دردهاى خود را در آن بجوييد و در گرفتارى هايتان، از آن يارى بطلبيد.
