امام على عليه السلام : حسود، زوال نعمت از محسود را براى خود نعمت مى داند .
عنه عليه السلام : الحاسِدُ يُظْهِرُ وُدَّهُ في أقْوالِهِ ، و يُخْفي بُغْضَهُ في أفْعالِهِ ، فلَهُ اسْمُ الصَّديقِ و صِفَةُ العَدُوِّ .
امام على عليه السلام : حسود به زبان لاف دوستى مى زند و در عمل، مخفيانه دشمنى مى ورزد؛ بنا بر اين ، او نام دوست را برخود دارد اما صفت دشمن را .
امام على عليه السلام : ستمگرى چون حسود نديدم، كه به ستمديده شبيه تر باشد .
عنه عليه السلام : ما رَأيتُ ظالِما أشْبَهَ بمَظلومٍ مِن الحاسِدِ : نَفَسٌ دائمٌ ، و قَلبٌ هائمٌ ، و حُزنٌ لازمٌ .
امام على عليه السلام : ستمگرى چون حسود نديدم، كه به ستمديده شبيه تر باشد : جانى سرگردان دارد و دلى بيقرار و اندوهى پيوسته .
امام على عليه السلام : از حسود همين براى تو بس است كه وقتى تو شادى، او غمگين است .
امام على عليه السلام : آنچه حسود [از حسادت خود ]مى كشد، او را بس است .
امام على عليه السلام : حسود، پُر حسرت است، و گناهانش مضاعف.
امام على عليه السلام : حسود، زود خشم مى گيرد و كينه از دلش دير مى رود .
امام على عليه السلام : حسود [از بيمارى حسادت ]شفا نمى يابد .
امام على عليه السلام : حسود را دوست نباشد .