اگر كسى دار و ندار خود را در راهى از راه هاى خدا خرج كند، كار نيكويى نكرده و توفيق داده نشده است. مگر نه اين است كه خداى متعال مى فرمايد: «خود را به دست خود به هلاكت نيفكنيد و نيكى كنيد كه خداوند، نيكوكاران را دوست دارد»؟ مقصود [خداوند]، ميانه روها هستند.
در پاسخ به سؤال از آيه «و چون فراموش كردى، پروردگارت را به ياد آر» فرمودند: يعنى اگر فراموش كردى اِن شاء اللّه بگويى و بعد يادت آمد، هر زمان كه يادت آمد، اِن شاء اللّه بگو.
پنج چيز است كه هر كس يكى از آنها را نداشته باشد، همواره در زندگى اش كمبود دارد و كم خرد و دل نگران است: اول، تندرستى، دوم امنيت، سوم روزى فراوان، چهارم همراهِ همرأى. راوى پرسيد: همراهِ همرأى كيست؟ امام فرمودند: همسر و فرزند و همنشين خوب و پنجم كه در برگيرنده همه اينهاست، رفاه و آسايش است.
نشاط در ده چيز است: پياده روى، سوارى، آب تنى (شنا)، نگاه كردن به سبزى، خوردن و آشاميدن، آميزش، مسواك كردن، شستن سر با خطمى، نگاه كردن به زن زيبا و گفتگوى حكيمانه.
مرد، هنگام وارد شدن بر پدرش، بايد اجازه بگيرد؛ ولى پدر، لازم نيست از پسرش اجازه بگيرد. همچنين مرد، از دخترش و خواهرش، اگر ازدواج كرده باشند، بايد اجازه بگيرد.
