شيعيان ما، با چهار چشم مى بينند: دو چشم در سر و دو چشم در دل. بدانيد كه همه مردم، چهار چشم دارند؛ امّا خداوند چشم هاى دل شما را بينا و چشم هاى دل آنها (مخالفانتان) را نابينا ساخته است.
نيكوكاران، چون با هم روبه رو شوند، هر چند به زبان باهم اظهار دوستى و محبّت نكنند، دل هايشان، به سرعتِ پيوستن باران به آب رودخانه ها، با هم انس مى گيرد، و بدكاران، هرگاه با هم روبه رو شوند، هر چند به زبان با هم اظهار دوستى و محبّت كنند، ولى دل هايشان از اُنس و الفت گرفتن با يكديگر دور است، همانند چارپايان كه از عاطفه به دورند، گرچه روزگارى دراز از يك آخور، علوفه بخورند.
اگر مردى با زنى به خاطر ثروت يا زيبايى ازدواج كند، آن را بدست نمى آورد و اگر به خاطر دينش با او ازدواج نمايد، خداوند زيبايى و ثروت او را نيز نصيبش مى گرداند.
در پاسخ سؤال علاء بن فُضَيل از تفسير اين آيه: «پس هر كس اميد ديدار پروردگارش را دارد...» فرمودند: هر كس به خاطر ستايش مردم نماز بخواند يا روزه بگيرد يا بنده آزاد نمايد و يا حج برود، عمل خود را به شرك آميخته است كه البته اين شرك، قابل آمرزش است [بر خلاف شرك در پرستش، كه قابل آمرزش نيست].
درباره آيه «هر كس اميد ديدار پروردگارش را دارد...» فرمودند: گاهى انسان كار ثوابى مى كند امّا با آن، در پى رضاى خدا نيست، بلكه ستايش مردم را در نظر دارد و مشتاق است آن را به گوش مردم برساند. چنين كسى در عبادت پروردگار خود، شرك آورده است.
اى مُفَضَّل! در اين معدن ها و موادّ معدنىِ گوناگونى كه از آنها استخراج مى شود، بينديش: موادّ معدنى اى چون گچ و آهك و سنگ گچ و زرنيخ و مردار سنگ و قونيا و جيوه و مس و سرب و نقره و طلا و زِبَرجَد و ياقوت و زُمرّد و انواع سنگ ها و نيز ديگر چيزها (مانند: قير و موميا و گوگرد و نفت و جز اينها) كه از معادن، استخراج مى شوند و مردم، آنها را براى نيازهايشان به كار مى گيرند. آيا بر هيچ عاقلى پوشيده است كه اينها همه گنج هايى هستند كه براى انسان در زمين، اندوخته شده اند تا آنها را استخراج كند و به هنگام نياز، مورد استفاده قرار دهد؟... .
