امام على عليه السلام : بزرگترين گناه نزد خداى سبحان ، گناهى است كه در نظر گنهكار خُرد آيد .
امام على عليه السلام : بدترين گناه در نظر خداى سبحان گناهى است كه گنهكار ، آن را ناچيز انگارد .
امام على عليه السلام : بدترين گناه آن است كه گنهكار آن را سبك شمارد .
امام على عليه السلام : بزرگترين گناه ، به ناحق خوردن مال مسلمان است .
امام على عليه السلام : بزرگترين گناه نزد خداوند ، گناهى است كه مرتكبش بر آن اصرار ورزد .
امام على عليه السلام : نادانى انسان به عيبهاى خويش ، از بزرگترين گناهان اوست .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : إنّ مِن عَزائمِ اللّه ِ في الذِّكرِ الحكيمِ ··· أنّهُ لا يَنفَعُ عَبداً ـ و إن أجهَدَ نفسَهُ و أخلَصَ فِعلَهُ ـ أن يَخرُجَ مِنَ الدنيا لاقياً رَبَّهُ بِخَصلةٍ مِن هذهِ الخِصالِ لَم يَتُبْ مِنها : أن يُشرِكَ بِاللّه ِ فيما افتَرَضَ علَيهِ مِن عبادَتِهِ ، أو يَشفِيَ غَيظَهُ بهَلاكِ نَفْسٍ ، أو يَعُرَّ بأمرٍ فَعَلَهُ غيرُهُ ، أو يَستَنجِحَ حاجةً إلى الناسِ بإظهارِ بِدعَةٍ في دِينِهِ ، أو يَلقَى الناسَ بَوَجهَينِ ، أو يَمشِيَ فيهِم بِلِسانَينِ .
امام على عليه السلام : از جمله حُكمهاى قطعى خدا در قرآن حكيم . . . اين است كه بنده چنانچه با يكى از اين اعمالْ خدايش را ملاقات كند و از آنها توبه نكرده باشد ـ هر چند [در انجام اعمال نيك] خود را به زحمت انداخته و عملش را خالص كرده باشد ـ سودى نمى برد : در عبادت خدا كه بر او واجب كرده است شرك ورزيده باشد ، يا آتش خشم خويش را با كشتن كسى فرو نشانده باشد ، يا كسى را به كارى ننگين متّهم ساخته باشد كه ديگرى آن را انجام داده است، يا براى رسيدن به خواسته خود از مردم، بدعتى در دين پديد آورده باشد ، يا با مردم دو رو باشد و يا دو زبان باشد .
عنه عليه السلام : الذُّنوبُ ثلاثةٌ : فَذَنبٌ مَغفورٌ ، و ذنبٌ غَيرُ مَغفورٍ ، و ذنبٌ نَرجُو لِصاحِبِهِ و نَخافُ عَليهِ ··· أمّا الذَّنبُ المَغفورُ فعَبدٌ عاقَبَهُ اللّه ُ تعالى عَلى ذَنبِهِ في الدنيا فَاللّه ُ أحكَمُ و أكرَمُ أن يُعاقِبَ عَبدَهُ مَرَّتَينِ ، و أمّا الذنبُ الذي لا يُغفَرُ فَظُلمُ العِبادِ بعضِهِم لبعضٍ ··· و أمّا الذنبُ الثالثُ فَذَنبٌ سَتَرَهُ
اللّه ُ على عبدِهِ و رَزَقَهُ التوبةَ فَأصبَحَ خاشِعاً مِن ذَنبِهِ راجِياً لِرَبِّهِ فَنَحنُ لَهُ كَما هُوَ لِنفسِهِ .
امام على عليه السلام : گناهان سه دسته اند : گناهى كه آمرزيده مى شود ، گناهى كه آمرزيده نمى شود و گناهى كه براى مرتكب آن، ميان بيم و اميديم . . . اما آن گناهى كه آمرزيده مى شود [گناه آن ]بنده اى است كه خداوند او را در دنيا به كيفر گناهش رسانده است ؛ زيرا خداوند كاردان تر و بزرگوارتر از آن است كه بنده اش را دوبار كيفر دهد، و اما گناهى كه آمرزيده نمى شود ، ستم كردن بندگان به يكديگر است . . . و اما گناه سوم، گناهى است كه خداوند آن را از بندگانش پوشيده داشته و توبه از آن را نصيب گنهكار كرده است و از اين رو از گناه خويش بيمناك و به پروردگارش اميدوار گشته است . ما نسبت به اين شخص همان حالى را داريم كه او نسبت به خود دارد .
امام على عليه السلام : از معاصى خدا در تنهاييها[ى خود] بپرهيزيد ؛ زيرا آن كه شاهد است [يعنى خداوند] ، همان داور است.
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : إنّ اللّه َ أخفى سَخَطَهُ في مَعصيَتهِ ، فلا تَستَصغِرَنَّ شيئاً مِن مَعصيَتِهِ ، فرُبَّما وافَقَ سَخَطَهُ و أنتَ لا تَعلَمُ .
امام على عليه السلام : خداوند خشم خود را در معصيتش پنهان كرده است ؛ بنا بر اين ، هيچ معصيتى را خُرد مشماريد ؛ زيرا چه بسا كه آن معصيت با خشم خدا همراه باشد و تو ندانى .