عنه عليه السلام ـ أيضا ـ : يُمسِي و هَمُّهُ الشُّكرُ ، و يُصبِحُ و هَمُّهُ الذِّكرُ ، يَبِيتُ حَذِرا و يُصبِحُ فَرِحا ، حَذِرا لِما حُذِّرَ مِنَ الغَفلَةِ ، و فَرِحا بما أصابَ مِنَ الفَضلِ و الرَّحمَةِ .
امام على عليه السلام ـ نيز در توصيف پرهيزگاران ـ فرمود : شب را مى آغازد در حالى كه همّ او شكرگزارى حق است و روز را آغاز مى كند در حالى كه همّ و غمش ياد خداست . شب را با ترس مى گذراند و روز را با شادمانى ؛ ترس از غفلت خويش كه از آن برحذر داشته شده است و شادمانى به سبب فضل و رحمت خدا كه شامل حال او شده است .
عنه عليه السلام : إنَّ المؤمنَ لا يُصبِحُ إلاّ خائفا و إن كانَ مُحسِنا ، و لا يُمسِي إلاّ خائفا و إن كانَ مُحسِنا ؛ لأنَّهُ بينَ أمرَينِ : بينَ وَقتٍ قد مَضى لا يَدرِي مَا اللّه ُ صانِعٌ بهِ ، و بينَ أجَلٍ قدِ اقتَرَبَ لا يَدرِي ما يُصِيبُهُ مِنَ الهَلَكاتِ .
امام على عليه السلام : مؤمن صبح خود را نمى آغازد ، مگر آن كه ترسان است هرچند نيكوكار باشد و شب خود را آغاز نمى كند مگر اين كه بيمناك است گر چه كارهاى نيك كرده باشد ؛ زيرا او ميان دو امر قرار دارد : زمانى كه گذشته است و نمى داند خدا با او چه مى كند، و اجلى كه نزديك است و نمى داند چه مسائل مهلكى دامن او را خواهد گرفت .
عنه عليه السلام : اِعلَمُوا ـ عِبادَ اللّه ِ ـ أنَّ المؤمنَ لا يُصبِحُ و لا يُمسِي إلاّ و نَفسُهُ ظَنُونٌ عِندَهُ ، فلا يَزالُ زارِيا علَيها و مُستَزِيدا لَها .
امام على عليه السلام : بدانيد ـ اى بندگان خدا! ـ كه مؤمن شب را به روز و روز را به شب نمى رساند مگر آن كه به نفْس خود بدگمان است . از اين رو ، پيوسته بر آن خُرده مى گيرد و عملِ بيشتر از او مى طلبد .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ مِن دعاءٍ كانَ يَدعُو بهِ كثيرا ـ : الحَمدُ للّه ِِ الذي لَم يُصبِحْ بي مَيِّتا ،
و لا سَقِيما ، و لا مَضروبا على عُرُوقي بِسُوءٍ ، و لا مَأخوذا بِأسوَإِ عَمَلِي ، و لا مَقطوعا دابِرِي ، و لا مُرتَدّا عن دِينِي ، و لا مُنكِرا لِرَبِّي ، و لا مُستَوحِشا مِن إيمانِي ، و لا مُلتَبِسا عَقلِي .
امام على عليه السلام ـ در دعايى كه بسيار مى خواند ـ مى گفت : ستايش خدايى را كه شبم را به صبح رسانده در حالى كه نه مُرده ام و نه بيمارم و نه رگهايم دچار آفت و بدى است و نه گرفتار كيفر بدترين اعمال خويشم ، و نه بى فرزندم و نه از دين برگشته و نه منكر پروردگارم و نه گريزان از ايمان و نه عقلم آشفته است .
عنه عليه السلام ـ في وصيَّتِهِ لكميلِ بنِ زيادٍ ـ : يا كميلَ بنَ زيادٍ ، سَمِّ كُلَّ يَومٍ بِاسمِ اللّه ِ و لا حَولَ و لا قُوَّةَ إلاّ بِاللّه ِ ، و تَوَكَّلْ عَلَى اللّه ِ ، و اذكُرْنا و سَمِّ بأسمائنا ، و صَلِّ عَلَينا ، و استَعِذْ بِاللّه ِ رَبِّنا ، وَ ادرَأْ [ بذلكَ] .
عن نفسِكَ .
و ما تَحُوطُهُ عِنايَتُكَ ، تُكْفَ شَرَّ ذلكَ اليَومِ .
امام على عليه السلام ـ در سفارش به كميل بن زياد ـ فرمود : اى كميل بن زياد! هر روز نام خدا را ببر و «لا حول و لا قوّة إلاّ باللّه » بگو و به خدا توكّل كن و ما را ياد كن و نام ما ببر و بر ما درود فرست و به پروردگارمان اللّه پناه به بر ، و بدين سان خود و هر آنچه را كه تحت اختيار و سرپرستى توست ، از شرّ آن روز در امان دار .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : الصَّبرُ فِي الاُمورِ بمَنزِلَةِ الرَّأسِ مِنَ الجَسَدِ ، فإذا فارَقَ الرَّأسُ الجَسَدَ فَسَدَ الجَسَدُ ، و إذا فارَقَ الصَّبرُ الاُمورَ فَسَدَتِ الاُمورُ .
امام على عليه السلام : صبر در كارها ، به منزله سر در بدن است . همچنان كه اگر سر از بدن جدا شود ، بدن فاسد مى گردد ، صبر نيز هرگاه از كارها جدا شود ، كارها تباه مى گردد .
امام على عليه السلام : صبر ، نيكوترين جامه ايمان و ارجمندترينِ خوى انسان است .
امام على عليه السلام : شكيبايى، شجاعت است .
امام على عليه السلام : شجاعت، ساعتى صبر كردن است.
امام على عليه السلام : شكيبايى ، بهترين ياور در برابر روزگار است .