امام على عليه السلام : ياوه گويى بسيار، همنشين را ملول مى سازد و رئيس را بى حرمت مى گرداند.
امام على عليه السلام : ياوه گويى، [آدمى را] به پيشامدهاى زيانبارِ دگرگونسازِ احوال، نزديك مى كند.
امام على عليه السلام : ياوه گويى، سر را بر باد مى دهد.
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : كَثرَةُ الكلامِ تَبسُطُ حَواشيهِ و تَنقُصُ مَعانيهِ ، فلا يُرى لَهُ أمَدٌ و لا يَنتَفِعُ
بهِ أحَدٌ .
امام على عليه السلام : پرگويى، حاشيه هاى سخن را مى گستراند و معانيش را كم مى كند. در نتيجه، پايان و كرانه اى براى سخن ديده نمى شود و كسى از آن سود نمى برد.
امام على عليه السلام : زنهار از پرگويى؛ زيرا كه لغزشها را زياد مى كند و ملال مى آورد.
امام على عليه السلام : هر كه پرگويى كند، به هذيان گويى كشانده شود و هر كه بينديشد، بينا گردد.
امام على عليه السلام : آفتِ سخن، دراز گويى است.
امام على عليه السلام : هر كه سخن را در آنچه شايسته نيست به درازا كشاند، بي گمان خود را در معرض ملامت قرار داده است.
امام على عليه السلام : دراز گويى، ملال مى آورد.
عنه عليه السلام : الإكثارُ يُزِلُّ الحَكيمَ و يُمِلُّ الحَليمَ ، فلا تُكثِرْ فَتُضجِرَ و تُفَرِّطْ فَتُهَنَ .
امام على عليه السلام : پرگويى، حكيم را مى لغزاند و بردبار را به ستوه مى آورد. پس، بسيار مگوى كه دلگير كنى و كمتر از اندازه هم مگوى، كه خوار و بى حرمت شوى.