خداى ـ عزّ و جلّ ـ به موسى عليه السلام وحى كرد: اى موسى! به زيادى ثروت، شاد مشو و در هيچ حالى مرا فراموش مكن؛ زيرا با زيادى ثروت، گناهان فراموش مى شود و از ياد بردن من، قساوت قلب مى آورد.
كسى كه كارهاى خود را به خدا بسپارد، همواره از آسايش و خير و بركت در زندگى برخوردار است و واگذارنده حقيقى كارها به خدا، كسى است كه تمام همّتش تنها به سوى خدا باشد.
رحمت خداوند بر آن كس كه ما را نزد مردم، محبوب گردانَد و در نظر آنان، منفورمان نسازد. بدانيد كه به خدا سوگند، اگر راويان، سخنان زيباى ما را روايت مى كردند، عزيزتر مى شدند و هيچ كس نمى توانست به آنان ايرادى وارد سازد؛ ولى برخى از آنان، سخنى از ما مى شنوند و ده تا بر آن مى افزايند.
خداوند ـ تبارك و تعالى ـ ، آفريدگان خود را بيهوده نيافريد و آنان را به حال خود رها نكرد؛ بلكه آنها را آفريد تا قدرت خويش را نشان دهد و تكليف عبادت (اطاعت) خود را به دوش آنها نهد تا با آن، سزاوار خشنودى او شوند. آنان را نيافريد تا از آنها سودى ببرد و يا زيانى را به وسيله آنها از خود، دور سازد. بلكه آفريدشان تا به آنها سود برساند و آنها را به نعمت جاودان (بهشت) برساند.
در تورات نوشته شده است: اى فرزند آدم! دلت را براى عبادت من، فارغ (خلوت) گردان تا آن را از ترس خودم پر كنم، كه اگر دلت را خلوت نكنى، آن را از سرگرمى هاى دنيا پر مى كنم و آن گاه، مانع فقر تو نمى شوم و تو را در طلب دنيا رها مى كنم.
سزاوار است مؤمن، هشت خصلت داشته باشد: در سختى ها باوقار، در گرفتارى صبور، در آسايش شاكر و به روزى خداوند قانع باشد، به دشمنان ستم نكند، از دوستان كينه و دشمنى به دل نگيرد، بدنش از او در رنج و مردم از او در آسايش باشند.
در تفسير آيه «پروردگارا! در دنيا و آخرت، به ما نيكى عطا فرما»: نيكى در آخرت، خشنودى خدا و بهشت است و در دنيا، وسعت در روزى و (وسايل) زندگى و خوش اخلاقى است.
