چون خدا، خير بنده اى را بخواهد، نقطه سفيدى در دلش مى نهد تا دلش در پى حق برآيد؛ در نتيجه، او به پذيرش عقيده شما (شيعه)، سريع تر از پرنده به سوى آشيانه اش است.
ستون انسانيت، عقل است و از عقل، زيركى، فهم، حفظ و دانش بر مى خيزد. با عقل، انسان به كمال مى رسد. عقل، راهنماى انسان، بيناكننده و كليد كارهاى اوست. هر گاه عقل با نور يارى شود، دانا، حافظ، تيزهوش و فهيم مى شود و بدين وسيله (پاسخ)، چگونه، چرا و كجا را مى فهمد و خيرخواه و دغلكار را مى شناسد و هرگاه اين را دانست، مسير حركت و خويش و بيگانه را مى شناسد و در توحيد و طاعت خداوند اخلاص مى ورزد و چون چنين كرد، آنچه از دست رفته جبران مى كند و بر آنچه در آينده مى آيد چنان وارد مى شود كه مى داند در كجاى آن است و براى چه منظورى در آنجاست. از كجا آمده و به كجا مى رود. و اين همه از پرتو تأييد عقل است.
درباره آيه «زيرا كه گوش و چشم و دل، همه مسئولند»، فرمودند: از گوش، درباره آنچه شنيده است، از چشم، درباره آنچه بدان نگريسته و از دل، درباره باورها و دل بستگى هايش بازخواست مى شود.
هر كس براى خدا دانش بياموزد و به آن عمل كند و به ديگران آموزش دهد، در ملكوت آسمان ها، به بزرگى ياد شود و گويند: براى خدا آموخت و براى خدا عمل كرد و براى خدا آموزش داد.
رسول اكرم صلي الله عليه و آله فرمودند: آنها كه از دنيا عبرت گرفته اند، زندگى شان در آن، همانند كسى است كه دنيا را در خواب مى بيند ولى آن را لمس نمى كند. او با زشت ديدن رفتار فريب خوردگان دنيا، محبّت آنچه را كه حساب و كيفر دارد، از دل و جان خود مى زدايد.
تقواى الهى پيشه كنيد و امانت را به كسى كه شما را امين دانسته است، باز گردانيد؛ زيرا حتّى اگر قاتل امير المؤمنين عليه السلامامانتى را به من بسپرد، هر آينه آن را به او برمى گردانم.
از امام صادق عليه السلام درباره آيه «تقواى الهى پيشه كنيد چنان كه حق اوست»، پرسيده شد. فرمودند: از خداوند، اطاعت شود و نافرمانى نشود، ياد شود و فراموش نشود و شكرگزارى گردد و كفران نگردد.
