از وحى هاى خدا به موسى بن عمران عليه السلام بود كه: اى موسى بن عمران! آفريده اى را نيافريده ام كه نزد من محبوب تر از بنده مؤمنم باشد. بنا بر اين، او را گرفتار مى كنم، در جايى كه برايش بهتر است و به او آسايش مى بخشم، در جايى كه برايش بهتر است و از او آنچه را كه برايش بد است مى گيرم و از آن محرومش مى كنم؛ زيرا برايش بهتر است. و من بهتر مى دانم كه چه چيز به صلاح بنده من است. پس بايد كه بر بلاى من صبور و از نعمت هايم سپاسگزار و بر خواست من خشنود باشد، كه او را در شمار بندگان راستين خود خواهم نوشت، اگر به رضاى من عمل كند و دستورم را فرمان برد.
در پاسخ سؤال زنديقى كه از ايشان پرسيد: چرا خداوند، خلايق را آفريد با آن كه به آنها نياز ندارد و ناچار نبوده آنها را بيافريند و شايسته او هم نيست كه ما را به بازيچه آفريده باشد؟ امام صادق عليه السلامفرمودند: آنها را آفريد تا حكمتش را آشكار و علمش را عملى كند و تدبيرش را به انجام رساند.
خداوند، بندگانش را بيهوده نيافريده و پوچ رها نكرده، بلكه آنان را براى آشكار كردن قدرت خود و موظّف كردنشان به طاعت خود، آفريده است ... تا آنان را نفع بخشد و به نعمت (بهشت) جاويدان برساند.
خداى متعال مى فرمايد: «و شما را با بدى ها و خوبى ها آزمايش مى كنيم». خوبى، همان سلامتى و بى نيازى و بدى، همان بيمارى و فقر است كه اين هر دو، براى آزمايش و امتحان است.
اگر كسى به تو ناسزا گفت، به او بگو: اگر راست مى گويى، از خدا مى خواهم كه مرا بيامرزد و اگر دروغ مى گويى، از خدا مى خواهم كه تو را بيامرزد. و اگر كسى تهديدت كرد، تو، او را به خيرخواهى و مراقبت وعده ده.
مؤمن را بر مؤمن، هفت حقّ است؛ واجب ترين آنها اين است كه آدمى تنها حقّ را بگويد، هر چند بر ضد خود يا پدر و مادرش باشد و به خاطر آنها از حقّ، منحرف نشود.
