جهنّميان از اين رو در آتش، جاويدانند كه در دنيا، نيّتشان اين بود كه چنانچه تا ابد زنده بمانند تا ابد خدا را نافرمانى كنند و بهشتيان نيز از اين رو در بهشت، جاويدانند كه در دنيا بر اين نيّت بودند كه اگر براى هميشه ماندگار باشند براى هميشه خدا را فرمان برند. پس، جاودانگى هر دو گروه به سبب نيّت هايشان است. آن گاه حضرت اين آيه را تلاوت كردند: «بگو هر كس طبق نيّت خود عمل مى كند».
اگر كسى دار و ندار خود را در راهى از راه هاى خدا خرج كند، كار خوبى نكرده و توفيقى نيافته است. مگر نه اين كه خداى تعالى مى فرمايد: «با دست هايتان خود را به هلاكت نيندازيد و نيكى كنيد كه خداوند، نيكوكاران را دوست دارد»؟ مقصود [از نيكوكاران]، ميانه رَوى كنندگان هستند.
درباره آيه «هرگز دست خود را به گردن نياويز [و بُخل نورز] و آن را بيش از حد نيز مگشاى كه سرزنش شده و حسرت زده بنشينى» فرمودند: مقصود از حسرت، تهى دستى است.
سخاوتمند، آن ولخرجى نيست كه اموال خود را نابه جا مى بخشد؛ بلكه كسى است كه زكات و ديگر حقوق مالى اى را كه خداى ـ عزّ و جلّ ـ بر او واجب كرده است، مى پردازد.
ابو عبيده به امام صادق عليه السلام عرض كرد: «دعا كنيد كه خداوند روزى مرا دست بندگانش قرار ندهد»، امام فرمودند: خداوند چنين كارى نمى كند. او روزى بندگانش را در دست يكديگر قرار داده است؛ امّا از خدا بخواه كه روزيت را در دست بندگان خوبش قرار دهد، كه اين از خوش بختى است.
هر كس در باره يك سوم [دارايى اش] وصيّت كند، به وارثان، زيان زده است و وصيّت كردن در باره يك پنجم و يك چهارم، از وصيّت كردن در باره يك سوم، بهتر است. كسى كه در باره يك سومْ وصيّت مى كند، در واقع، چيزى باقى نگذاشته است.
