امام على عليه السلام هنگامى كه شنيدند گروهى از اصحابش در جنگ صفّين، شاميان را دشنام مى گويند، فرمودند: به راستى دوست ندارم كه شما دشنام دهنده باشيد؛ ولى اگر [در گفتارتان بر ضدّ آنها] اعمالشان را وصف كنيد و به بيان حال آنها بپردازيد، سخنتان درست تر و عذرتان پذيرفته تر است. پس به جاى دشنام دادن آنها، بگوييد: بارخدايا! خون هاى ما و خون هاى آنها را از ريخته شدن، نگه دار و ميان ما و ايشان صلح و آشتى برقرار نما و ايشان را از گمراهى نجات ده، تا هر كس حق را نمى شناسد بشناسد و آن كس كه شيفته گمراهى است از آن باز ايستد.
خداوند، بندگانش را هنگام ارتكاب اعمال ناشايست، با كمبود ميوه ها و متوقّف شدن بركت ها و بسته شدن گنجينه هاى خيرات مى آزمايد تا توبه كننده توبه كند و گناهكار از گناه، باز ايستد و پندگيرنده پند گيرد و بازدارنده باز دارد. خداى پاك، توبه را وسيله فراوانى روزى و مايه رحمت بر آفريدگان قرار داد و فرمود: «از پروردگارتان آمرزش بخواهيد كه او همواره آمرزنده است، تا از آسمان براى شما بارانى پى در پى فرو ريزد و شما را با مال و فرزند، يارى نمايد و باغ هاى خرّم و نهرهاى جارى به شما عطا فرمايد». پس خدا رحمت كند كسى را كه به توبه روى آوَرَد و به خاطر خطاهاى خود، [از خدا] بخشش بطلبد و براى مرگ، توشه برگيرد.
لذّت ها و خوشى هاى بهشت، دل را نمى زند، انجمن آن از هم نمى پاشد، ساكنانش در پناه خداى رحمانند و در برابر آنان غلامانى با طبق هاى زرّين پر از ميوه و گل هاى خوشبو ايستاده اند.
