هيچ گنهكارى را نا اميد مكن! چه بَسا كسى كه عمرى گناه كرده، عاقبت به خير شده است و چه بَسا كسى كه عمرى اهل عمل صالح بوده، در پايان عمرش فاسد شده و راهىِ جهنّم گرديده است ـ كه از آتش آن، به خدا پناه مى بريم ـ .
بدان، آن كسى كه گنجينه هاى آسمان ها و زمين در دست اوست، خودش به تو اجازه درخواست كردن داده و اجابت نمودن آن را ضمانت كرده است... پس مبادا تأخير او در اجابتِ دعا، تو را نااميد گردانَد؛ زيرا كه عطا، به چگونگى نيّت [و مقدار اخلاص و اصرار در آن] بستگى دارد.
اى بندگان خدا، بدانيد كه تقوا پيشگان هم از اين دنياى زود گذر و هم از آخرت كه مى آيد بهره گرفتند، با مردم دنيا در كارهاى دنيوى شريك شدند، ولى مردم دنيا با ايشان در كارهاى اخروى شريك نشدند، (از راه حلال) در بهترين خانه ها زندگى كردند و از بهترين خوردنى ها خوردند. همان لذّتى را كه اهل ناز و نعمت از دنيا بردند، نصيبشان شد و از آن كامياب گرديدند آنسان كه جبّاران خودكامه كام گرفتند، سپس با توشه كافى و تجارت سودآور به جهان ديگر رفتند، لذّت بى رغبت بودن به دنيا را بردند، و يقين كردند كه در آخرت همسايگان خدايند. دعايشان بى جواب نمى ماند و بهره شان از لذت و خوشى كم نمى شود.
براى كسب مجد و عظمت، از وطن خود دور شو و سفر كن كه در مسافرت پنج فايده است: برطرف شدن اندوه، بدست آوردن روزى و دانش و آداب زندگى، و هم نشينى با بزرگواران.
ستايش، از آنِ خدايى است كه كسى را از رحمتش نوميد و از نعمت هايش محروم نمى كند؛ اميد كسى را از لطف خويش نمى بُرد و كسى را از پرستش خود، باز نمى دارد؛ همان كه به فرمانش، آسمان هاى هفتگانه برپا شدند و زمينِ هموار، برقرار شد و كوه هاى استوارِ سر به فلك كشيده، پابرجا گشتند و بادهاى بارور كننده، روان شدند و ابرها در فضاى آسمان به حركت درآمدند و درياها در كرانه هاى خود ايستادند.
من از پروردگار خود، فرزندى زيبا يا فرزندى خوش قد و قامت نخواستم بلكه از پروردگارم فرزندى خواستم كه مطيع خدا و خداترس باشد، تا هر وقت به او نگريستم و ديدم خدا را اطاعت مى كند، چشمم روشن شود.
