عنه عليه السلام : لا تَأمَنَنَّ على خَيـرِ هـذهِ الاُمَّةِ عَذابَ اللّه ِ ، لقَولهِ تعالى : «فلا يَأمَنُ مَكْرَ اللّه ِ إلاّ القَومُ الخاسِرونَ» .
.
امام على عليه السلام : بر بهترين فرد اين امت از عذاب خدا ايمن مباش ؛ زيرا خداى بزرگ مى فرمايد: «از مكر خدا جز زيانكاران خود را ايمن نپندارند».
عنه عليه السلام : احْذَرْ أنْ يَراكَ اللّه ُ عِندَ مَعْصيَتِهِ ، و يَفْقِدَكَ عِندَ طاعَتِهِ ، فتَكونَ مِن الخاسِرينَ .
امام على عليه السلام : بپرهيز از اين كه خداوند تو را در حال معصيتش ببيند و در حال طاعتش نبيند كه در اين صورت از زيانكاران خواهى بود.
الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ و قد سُئلَ : مَنِ العَظيمُ
الشَّقاءِ ؟ ـ : رجُلٌ تَرَكَ الدُّنيا للدُّنيا فَفاتَتْهُ الدُّنيا و خَسِرَ الآخِرَةَ ، و رَجُلٌ تَعَبّدَ و اجْتَهَدَ و صامَ رِياءً للنّاسِ فذاكَ حُرِمَ لذّاتِ الدُّنيا مِن دُنْيانا و لَحِقَهُ التَّعَبُ الّذي لَو كانَ بهِ مُخْلِصا لاسْتَحَقَّ ثوابَهُ .
امام على عليه السلام ـ در پاسخ به اين سؤال كه : بدبخت بزرگ كيست ؟ ـ فرمود : مردى كه دنيا را به خاطر دنيا وا گذارد و بدين سبب دنيا را از دست دهد و آخرت را زيان كند و مردى كه براى خودنمايى عبادت و كوشش كند و روزه بگيرد ؛ چنين كسى به خاطر دنيا از لذتهاى دنيا محروم گشته و خود را به رنجى در افكنده است كه اگر براى خدا مى بود سزاوار پاداش او مى شد.
عنه عليه السلام : مَعاشِرَ النّاسِ (المسلمينَ) ، اتَّقوا اللّه َ ، فكَم مِن مُؤَمِّلٍ ما لا يَبْلُغُهُ ، و بانٍ ما لا يَسْكُنُهُ ، و جـامعٍ ما سَـوفَ يَترُكُهُ ، و لَعلّهُ مِن باطِـلٍ جَمعَهُ ، و مِن حقٍّ مَنعَهُ ، أصابَهُ حَراما ، و احْتَمَلَ بهِ آثاما ، فباءَ بوِزْرِهِ ، و قَدِمَ على ربِّهِ ، آسِفا لاهِفا ، قَد خَسِرَ الدُّنيا و الآخِرَةَ ، ذلكَ هُو الخُسْرانُ المُبينُ .
امام على عليه السلام : اى مردم (اى مسلمانان)! از خدا بترسيد ؛ كه بَسا آرزومندى كه به آرزوى خود نرسيد و بسا سازنده اى كه در عمارت خود مسكن نگزيد و بسا گرد آورنده اى كه بزودى آن چه را گرد آورده، وا گذارَد و شايد كه آن را از راه ناروا گرد آورده و يا با نپرداختن حقّى آن را به هم رسانده، آن را از راه حرام به دست آورده و به خاطر آن زير بار گناه مانده است ؛ پس گناه آن را به دوش كشد و با دريغ و اندوه نزد پروردگارش رَوَد . چنين كسى «در دنيا و آخرت زيانكار باشد و اين همان زيان آشكار است» .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ في خِطابهِ لشُريحِ بنِ الحارثِ قاضيهِ ـ : فانْظُرْ يا شُريحُ ، لا تَكونُ ابْتَعْتَ هذهِ الدّارَ مِن غَيرِ مالِكَ ، أو نَقَدْتَ الثَّمَنَ مِن غَيرِ حَلالِكَ ، فإذا أنتَ قَد خَسِرْتَ دارَ الدُّنيا و دارَ الآخِرَةِ .
امام على عليه السلام ـ به قاضى خود شريح بن حارث ـ فرمود : توجه كن اى شريح ! مبادا اين خانه را جز از مال خودت خريده باشى، يا بهاى آن را جز از مال حلال داده باشى. در غير اين صورت هم در دنيا و هم در سراى آخرت زيان كرده اى.
امام على عليه السلام : زيانكارترين مردم كسى است كه بتواند حقّ بگويد، ولى نگويد .
عنه عليه السلام : إنّ أخْسَرَ النّاسِ صَفْقَةً و أخْيَبَهُم سَعْيا: رجُلٌ أخْلَقَ بَدنَهُ في طَلبِ مالِهِ و لَم تُساعِدْهُ المَقاديرُ على إرادَتِهِ ، فخَرجَ مِن الدُّنيا بحَسْرَتِهِ ، و قَدِمَ على الآخِرَةِ بتَبِعَتِهِ .
امام على عليه السلام : زيانكارترين مردم در داد و ستد و نا كامترينشان در سعى و تلاش مردى است كه تن خويش را در طلب مال بفرسايد امّا مقدرات با خواست او مساعدت نكند و آن گاه با دريغ و حسرت از دنيا رود و با وزر وبال آن به آخرت روى نهد .
امام على عليه السلام : چه كسى زيان كارتر از آن كه آخرت را با دنيا عوض كرد ؟
امام على عليه السلام : چه زيانكار است كسى كه او را در آخرت نصيب و بهره اى نباشد!
امام على عليه السلام : زيانكارترين شما، ستمكارترين شماست .